Rozdział 1

   -Dosyć o tym, kochanie. Obiecałeś przecież…*- Emilia położyła swoją wypielęgnowaną dłoń na ramieniu Kevina.
   Siedzieli w kawiarni, popijając kawę. Kiedy dziewczyna powiedziała „przestań”, chłopak umilkł i przeprosił uśmiechem.
   -Przepraszam… Fajnie ci- uśmiechnął się lekko.- Skończyłaś dopiero szkołę i nie masz jeszcze żadnych problemów.
   - Chcę ci pomóc, ale ty nie chcesz przyjąć mojej pomocy- zauważyła.
   - Po prostu… chcę mieć tą świadomość, że sam dałem radę.
   -Dobrze. Jak chcesz- dała za wygraną. Zaczęła się bawić złotym pierścionkiem z brylantem, który widniał na jej serdecznym palcu u lewej ręki od dwóch lat.
   Kevin oświadczył się w jej dwudzieste drugie urodziny. Zabrał ją tamtego dnia nad klif gdzieś daleko za miastem. Zrobili piknik, a kiedy słońce zaczęło zachodzić, wyznał Emilii miłość i zadał jej to bardzo ważne pytanie. Zgodziła się od razu. Wtedy ich miłość kwitła. Byli ze sobą odkąd Emilia miała siedemnaście lat. Zaledwie kilka miesięcy po tym jak się poznali, kiedy to dziewczyna była na wakacjach w Paryżu, zostali parą. Mimo, że od zaręczyn minęło tak dużo czasu, ani razu nie rozmawiali o ślubie.
   - Kevin… Muszę iść- powiedziała Emilia, spoglądając na zegarek.
   -Dobrze- dopił kawę i zostawił banknot na stole, wstając.
   Na pożegnanie pocałowali się w policzek i rozeszli w swoje strony. Emilia przywołała taksówkę.
   - 247 Central Park West- powiedziała do mężczyzny za kierownicą, zamykając za sobą drzwi samochodu.
   Na miejscu była parę minut później. Zapłaciła kierowcy i wysiadła na wczesny, letni, nowojorski wieczór. Lato było w tym roku wyjątkowo ciepłe.
   Weszła do holu i ruszyła na poszukiwania Sary. Znalazła ją w kuchni, jedzącą ciasto.
   -Cześć- przywitała się, kładąc swoją torebkę na krześle.
   Sara kiwnęła jedynie głową, wkładając kolejny kęs wypieku do buzi. Nie przestrzegała już diety, tak jak było kiedyś. Od sześciu lat nie była już modelką. Wywalili ją. Uznali, że powinna dać szansę innym młodym kobietom. W tamtym okresie nie było z nią  zbyt dobrze, ale po jakimś czasie zaakceptowała tą decyzję i pogodziła się z utratą ukochanej pracy. Nawet przestała się im dziwić. W końcu zaczęła się starzeć. Kiedyś piękna blondynka bez ani jednej zmarszczki, teraz przeciętna kobieta po czterdziestce. Wszystko się w niej zmieniło, oprócz koloru włosów. Wciąż była blondynką, ale nigdy nie miała rozpuszczonych włosów.  Zawsze były szczepione w kok lub w najlepszym wypadku w kucyk.
   Sara wstała i bez słowa podeszła do córki.
   -Znowu byłaś u fryzjera?- spytała, gładząc Emilię po jej blond włosach, sięgających do połowy pleców. Kiedyś były proste, teraz falowane.
   -Tak- odpowiedziała. Trochę ją dziwiło, że jej mama pyta ją o włosy, czego nigdy nie robiła.- Przefarbowałam na ciemniejszy blond- przymrużyła oczy, uważnie się jej przyglądając.
   -W naturalnym odcieniu wyglądałaś lepiej- stwierdziła.
   -Mamo, od czterech lat nie mam naturalnego koloru. Naprawdę będziemy teraz o tym rozmawiać?- zaczęła się denerwować.
   Sara opuściła swoje ręce wzdłuż ciała i zajęła swoje poprzednie miejsce na stołku przy wysepce kuchennej. Zaczęła dalej konsumować ciasto.
   - Jadę do Polski- poinformowała Emilia.
   - Dobrze- Sara przyzwyczaiła się do wjazdów córki, które były dość częste.
   - Nie chciałabyś pojechać?- i tak znała odpowiedź.
   -Nie- odpowiedziała od razu.- Od siedmiu lat tam nie byłam i wcale nie śpieszy mi się jechać.
   -Tam, gdzie jadę nie byłaś od ponad dwudziestu lat.
   -Tym bardziej.
   - Jak chcesz- Emilia nawet nie marzyła już, że w końcu Sara tam pojedzie.
   Kobieta była zła na swoją rodzinę od wielu lat. Przed dwudziestoma laty jej ojciec kazał jej wybierać: albo wyjedzie do Stanów i zacznie wymarzoną karierę, ale straci rodzinę, albo zostanie. Wybrała pierwsze rozwiązanie. Od tamtej pory nie mają ze sobą kontaktu. Odkąd Emilia poznała drugą część swojej rodziny, a było to siedem lat temu, próbowała pogodzić z nimi rodziców, ale bez skutków. Sara była nieugięta.
   - Pójdę do siebie.
   Weszła na piętro, a następnie do swojego pokoju.
   Był on urządzony w bielach i szarościach. W centrum stało wielkie łóżko, a po obu jego stronach szafki nocne, na których widniały lampki. Naprzeciwko wisiał telewizor plazmowy, a obok niego komoda w kolorze jasnego drewna. Na podłodze leżał duży, mięciutki, szary dywan, a w oknach wisiały piękne zasłony.
   Kiedy Emilia wyciągała właśnie swoją walizkę na kółkach, aby się spakować, usłyszała dzwonek jej komórki. Wzięła ją do dłoni i odebrała połączenie.
   -Cześć, Olivia- przywitała się z koleżanką, którą poznała podczas jej rocznego pobytu w Polsce kilka lat temu.
   - Cześć, Em. Jesteś w Nowym Jorku?- usłyszała w słuchawce.
   Emilia nie miała kontaktu z większością osób poznanych w Polsce mimo, że obiecywali sobie kontaktować się ze sobą. Jakiś czas tak było, ale po mniej więcej roku samo tak wyszło, że przestali pisać, dzwonić. Każdy z nich miał własne życie. Wyjątkiem była Olivia, z którą Emilia przez cały czas miała kontakt. A kiedy jej koleżanka wróciła z Polski do Los Angeles, zaczęły nawet się spotykać. Jednak nie za często.
   - Tak, jestem w domu- jedną ręką położyła walizkę na łóżku i ją otworzyła.
   - Świetnie. Możesz się dzisiaj ze mną spotkać? Jestem u ciotki.
   -Jasne. Spotkajmy się. Tam gdzie zawsze?- Emilia ucieszyła się na wiadomość, że po czterech miesiącach znowu zobaczy Olivię.
   -Tak. Widzimy się za jakąś godzinkę?
   - Dobrze. Do zobaczenia- Emilia z uśmiechem się rozłączyła.
   Wybrała numer do Kevina. Chciała przypomnieć mu, że wyjeżdża, co zapomniała zrobić wcześniej, ale miał wyłączony telefon. Westchnęła i szybko zaczęła pakować jej ulubione ubrania do walizki. Jej garderoba była ogromna. Wszystkie ubrania markowe i bardzo drogie. Kiedyś Emilia nie przykładała zbytniej uwagi do stroju, ale dorosła. Teraz na najmniejsze wyjście się stroiła. Wciąż czasami dopadali ją paparazzi, ale już o wiele rzadziej.
   Kiedy skończyła pakowanie, zobaczyła, jak mało ma czasu na przygotowanie się do spotkania z Olivią. Na ,,jednej nodze” zaczęła biegać po pokoju w poszukiwaniu butów i torebki. Gdy odnalazła pożądane obiekty, podeszła do lustra, gdzie zaczęła poprawiać swoje złociste włosy. Spojrzała na siebie i pomyślała, jak bardzo się zmieniła. Kiedyś dziewczyna, która nie dbała czy buty pasują jej do torebki, teraz kobieta, która bez makijażu się nigdzie nie ruszała. Pomalowane paznokcie, markowe, drogie ubrania, najdroższe buty, biżuteria- jej teraźniejszy świat. Teraz ubrana była w białą bluzkę z czarnymi guziczkami i kołnierzykiem na szerokich ramiączkach, a do tego miała błękitną spódniczkę, która była krótsza z przodu, a dłuższa z tyła i na nogach czarne buty na wysokim koturnie. Do tego czarna torebka, błękitne bransoletki na nadgarstku i kolczyki. Emilia poprawiła makijaż i wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi.
   Kiedy zeszła na parter, Sara wychodziła z salonu.
   - Wychodzę- poinformowała Emilia.
   - Widzę- Sara zaczęła przeglądać listy, leżące na małym stoliczku, postawionym w holu.- A mogę spytać, gdzie?
   - Spotkam się z Olivią- odpowiedziała szczerze. Nie miała nic do ukrycia.
   - No tak. Znajomi, wcześniej szkoła… Twoje życie towarzyskie jest bardzo dobre- mówiła bez emocji, czyli jak zawsze.
   - To chyba dobrze- zauważyła.
   - Oczywiście, że dobrze- Sara odłożyła korespondencję i spojrzała na córkę.- Jesteś bardzo piękną kobietą.
   - Dziękuję, mamo. Do czego to zmierza?- była już trochę zniecierpliwiona.
   - Do niczego- wzruszyła ramionami.- Jestem dumna, że jesteś taka piękna. Wszyscy mi to mówią.
   - To dobrze, że nie jestem brzydka. Mamo, proszę cię, o co ci chodzi? Śpieszy mi się.
   - Och. O nic, o nic. Jak się śpieszysz, to już idź. I tak cię nigdy nie ma w domu.
   - Mamo- Emilia podeszła do kobiety.- Więc o to ci chodzi? Że mnie nie ma w domu?- nie czekała na odpowiedź.- Kiedy byłam, to ciebie nigdy nie było- mówiła bardzo spokojnie.- To ciebie nie było kiedy cie potrzebowałam, dorastałam. Między innymi dlatego wyjechałam. Ale nie bój się, patrząc matce prosto w oczy.- Ja nie zostawię cię, jak ty mnie, ale nie oczekuj ode mnie, że będę siedziała cały czas w domu- odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę drzwi.- Wrócę wieczorem- powiedziała jeszcze, zanim zamknęła za sobą drzwi wejściowe.
   Ruszyła ruchliwym chodnikiem w stronę kawiarni, w której miała spotkać się z Olivią. Nie zwracała uwagi na przechodniów. Szła przed siebie, aż doszła do swojego celu. Kiedy pchnęła drzwi, rozejrzała się po pomieszczeniu w poszukiwaniu koleżanki. Nie dostrzegła nigdzie jej blond włosów. Nagle ktoś z tyłu zasłonił jej oczy.
   - Zgadnij, kto- usłyszała znajomy głos i uśmiechnęła się.
   - Olivia, przestań- odwróciła się i aż podskoczyła.- Gdzie jest moja Olivia i co z nią zrobiłaś?- spytała żartobliwie, patrząc na całkiem odmienioną osobę. Przytuliły się.
   - Podoba ci się?- spytała Olivia, siadając przy wolnym stoliku.
   - Jasne- Emilia spojrzała na jej czarne włosy, które były od zawsze w kolorze naturalnego blondu.
   Olivia zawsze była bardzo ładna. Teraz kiedy przefarbowała włosy, wyglądała jeszcze lepiej. Tak poważnie. Chociaż tej powadzę zaprzeczał jej ciągły szeroki uśmiech na twarzy.
   Zamówiły po soku.
   - Opowiadaj, co tam u ciebie?- zachęciła Emilia, odwzajemniając uśmiech koleżanki.
   - W sumie nic ciekawego. Przyjechałam do cioci na wakacje. Los Angeles już mi się znudziło.
   - Nie myślałaś, żeby wrócić do Polski?
   - Nigdy. Skończyłam tam liceum i wróciłam na stałe do USA- kelner przyniósł ich napoje, więc podziękowały.
   - Odnowiłaś z kimś ostatnio kontakt?
   - Nie. Ostatni jaki miałam to z Klarą, kiedy wychodziła za mąż- Olivia upiła łyk napoju.
   - Ach, tak. Opowiadałaś. Dość wcześnie poślubiła tego… szwajcara?- czarnowłosa przytaknęła.
   - Z resztą większego kontaktu nie miałam po wyjeździe. Każdy się zmienił. Już nikt z naszej dawnej paczki nie jest taki sam. Nawet nie wiem, gdzie są. Wszystko zaczęło się zmieniać po twoim wyjeździe…
   - Tsa… Ciekawi mnie, co u nich?
   - Mnie też, ale tak jak mówiłam, miałam kontakt tylko z Klarą. A, no i z Kubą troszeczkę. Właśnie! Kuba!- ożywiła się nagle.- Kiedy ostatnio byłam w Holandii, pamiętasz?- Emilia przytaknęła. Jej koleżanka pojechała wtedy do pracy, ale coś poszło nie tak i wróciła.- Widziałam go w tedy! Z głowy mi wypadło. Spotkałam naszego Kubę w sklepie. Rozmawialiśmy chwilę. Dowiedziałam się, że pracuje w jakimś sadze, czy coś. Właśnie tam. W Holandii.
   - Wszyscy się rozjechali. Ty w Los Angeles, ja tutaj, Kuba w Holandii… Tylko nie wiemy, co z resztą. Od dawna mnie to nie interesowało, ale tak sobie pomyślałam, że głupio wyszło. Obiecywaliśmy sobie kontakt i to wszystko, a wyszło jak wyszło. I niestety muszę przyznać, że wiele było tu mojej winy- posmutniała.
   - Nie- zaprzeczyła gwałtownie.- Nie było z twojej winy. Jakoś my mamy kontakt tylko reszta nie- zauważyła.- Przecież chodziłaś do szkoły tak jak my.
   - Ale miałam nowych znajomych i później nie dbałam już o kontakt z wami. A wy mi tak bardzo pomogliście…
   - Nie obwiniaj się. To nie twoja wina. Jakoś oni też się nie śpieszyli, żeby z tobą porozmawiać.
   - W  sumie racja. Tylko ty zawsze kiedy poprosiłam byłaś na wideo- czacie- Emilia zaczęła się nad tym zastanawiać.
   - A co tam u Kevina? Kiedy w końcu ten ślub?- zmieniła temat.
   - U Kevina wszystko dobrze. Ma małe kłopoty z mieszkaniem, ale nie chce pomocy. A o ślubie nie rozmawialiśmy- westchnęła.
   - Jeszcze nie?- zdziwiła się.- Przecież mówiłaś, że porozmawiasz z nim, kiedy skończysz szkołę. A przypominam, że skończyłaś ją miesiąc temu. Z wyróżnieniem- uśmiechnęła się szeroko.
   - Miałam porozmawiać, ale nie było odpowiedniej chwili. Nie chcę na niego naciskać.
   - Kobieto, jesteście razem od siedmiu lat, a od dwóch jesteście zaręczeni! Bez przesady. Ile masz czekać na jedną rozmowę? Żenicie się albo nie. Proste.
   - Dobra, to może zmieńmy temat- Emilia nie lubiła rozmawiać na temat jej ślubu.
   - Zawsze od tego nie będziesz uciekała.
   - Nie uciekam. Po prostu nie chcę wyjść na jakąś zdesperowaną pannę, która nalega na ślub.
   - Ja cię czasami nie rozumiem- Olivia westchnęła zrezygnowana.- Jesteście ze sobą tak długo, a nawet o tym nie rozmawialiście.
   - Olivia, między nami nie jest już tak jak było…
   - Co?- pisnęła.- Rozejdziecie się?- jej oczy przypominały okrągłe monety.
   - Tego nie powiedziałam- zauważyła.- Nie wiem po prostu, czy ślub w takiej chwili byłby dobrym pomysłem. Tym bardziej, że on nawet o nim słowem nie wspomniał.
   - Nie znam go za bardzo, ale myślę, że to ty musisz zacząć temat. On nigdy nic nie powie i zostaniesz starą panną.
   Emilia się zaśmiała.
   - Dobra, porozmawiam z nim jak wrócę z Polski- zdecydowała.
   - Lecisz do Polski?- przytaknęła.- Do ciotki i dziadków, czy do Kaśki?
   - Do dziadków i cioci. Nie będę tam długo, ale chcę ich odwiedzić.
    Rozmowa zeszła na całkiem neutralny grunt. Siedziały w kawiarni dość długo. Pożegnały się dopiero wieczorem i obie rozeszły się w swoje strony. Emilia wróciła do domu i skończyła się pakować, myśląc nad słowami swojej koleżanki na temat jej i Kevin'a. Wiedziała, że Olivia ma dużo racji, ale się bała. Bała się, że popełni błąd, którego nie będzie mogła cofnąć.

----------------------------------------------------------------
*w USA Emilia i jej rodzice rozmawiają po angielsku

Witam Was :D
I jak? Pierwszy rozdział moim zdaniem taki sobie. Bardzo Emilia się zmieniła? A może w ogóle? Czekam na opinie ;)
Bohaterzy będą dodawani do specjalnej zakładki, kiedy tylko pojawi się ktoś ważniejszy, więc jeśli to kogoś interesuję, proszę zaglądać tam co jakiś czas. Zapewne będę też pisała w notkach, że ktoś się pojawił, ale mogę zapomnieć.

Dziękuję tym, którzy nie odeszli i zostali ze mną ;) A według ankiety doszło dwóch czytelników, z czego się bardzo cieszę i mam tylko nadzieję, że nikt nie zagłosował sobie ot tak, ponieważ ja naprawdę chcę wiedzieć, ile osób to czyta.
A jak wam minęły wakacje? Wyjechałyście gdzieś? A może byłyście w domu? Chwalcie się śmiało :D Bo ja byłam w Anglii <3 Śliczny kraj. Dosłownie wszystko mi się w nim podobało. Bardzo zachęcam do odwiedzania Londynu, bo naprawdę warto. Zawsze marzyłam, żeby tam pojechać i w końcu mi się udało ;)
Pozdrawiam serdecznie :*