Rozdział 17

   Idąc w poniedziałek do szkoły, Emilia wyglądała jak z krzyża zdjęta: była blada, wyczerpana i wychudzona. Nie jadła kilka dni i chociaż czuła głód, po prostu nie potrafiła niczego przełknąć. Ciągle myślała o Bartku i Dagmarze. Miała tyle pytań, a ani jednej odpowiedzi. Dręczyły ją myśli, że to wszystko jej wina, że popełniła jakiś błąd.. Ale nie potrafiła wpaść, co takiego mogła zrobić. I dlaczego wyprowadzili się nic nikomu nie mówiąc? Naprawdę chciała z nimi porozmawiać, wszystko wyjaśnić i może pozostać chociaż dobrymi znajomymi ze względu na to, jak się do siebie przywiązali, ale nie było ku temu szans.
   Janina bardzo martwiła się o wnuczkę. Chciała jakoś jej pomóc, ale Emilia zamykała się w sobie. Dopiero teraz starsza kobieta zdała sobie sprawę z tego, jak trudno jest wychowywać nastolatkę. Ona miała jedynie syna- Kamila, który dorastał w większości pod skrzydłami swojego ojca a jej męża.
   Prawdziwym przyjacielem dla Emilii okazał się Jake, który prawie codziennie dzwonił do nastolatki. Potrafili przegadać ze sobą wiele godzin i wcale nie przeszkadzała im różnica czasu. Dziewczyna cieszyła się, że go ma, że ma komu się wyżalić i szczerze powiedzieć, co czuje. W rodzicach nie miała oparcia. Kontaktowali się rzadko, a jak już Emilia ograniczała się do ogólnych informacji, które im przekazywała. Wiedzieli jedynie, że Dagmara i Bartek wyjechali, ale nie mięli pojęcia w jakich okolicznościach to zrobili.
   Mijały miesiące. Zielonka jeszcze długo była przygnębiona, czuła dziwną pustkę w swoim życiu, ale nie płakała tak często, jak to było na początku, a w końcu postanowiła zapomnieć o rodzinie Formańskich tak jak oni najwidoczniej o niej. Zapadli się pod ziemię i nikt nic o nich nie wiedział.
   Żyjąc, Emilia nie rozpamiętywała już tego, co było kiedyś, jak jeszcze obok niej była Dagmara i Bartek. Starała się z całych sił, żeby tak było. Próbowała cieszyć się każdą chwilą i spędzać czas jak najlepiej. Wiedziała, że cały czas nie może tak stać w miejscu i rozpaczać, bo do niczego to nie prowadziło. Zakolegowała się z całkiem nowymi osobami i miała o wiele lepsze kontakty z ludźmi z jej klasy. Jednak mimo wszystko, wspomnienia czasami wracały i Emilia nic nie mogła na to poradzić. Nie mogła oszukać samej siebie, że wszystko jest wspaniale i że na dobre o nich zapomniała. Wystarczyło, że przechodziła obok bladoróżowego domu, który w międzyczasie został zaniedbany, chciało się jej płakać. Dlatego najczęściej wybierała drogę tak, żeby do domu wrócić z drugiej strony ulicy i nie musieć przechodzić obok tego budynku, nawet jeśli przez to miała iść naokoło.
   - Cześć, wam- przywitała się, siadając przy jej stałym stoliku na stołówce, gdzie siedziała Klara, Olivia, Justyna, Kuba i nawet Dawid.
   - Hej- odpowiedzieli chórem.
   To z nimi teraz kolegowała się Emilia. Dobrze się ze sobą dogadywali, chociaż zaczynał ją irytować Dawid, a fakt, że patrząc na niego przypominała sobie Dagmarę, dobijał ją, ale dzielnie próbowała to ignorować. Nie mogła przecież go skreślić tylko dlatego, że podobał się jej byłej przyjaciółce.
   - Niedługo nie wytrzymam- żaliła się Justyna.- Nienawidzę faceta mojej matki! Uważa się za lepszego, bo jest przystojny.

   - Powinnaś się cieszyć, że wreszcie sobie kogoś znalazła- zauważyła Klara, wkładając do buzi winogrono. 
   - Już wolałam,  jak była sama. Wtedy chociaż się mną interesowała, a nie to co teraz. Ostatnio chciała pożyczyć ode mnie sukienkę! A przecież to logiczne, że się w nią nie zmieści!
   - Przesadzasz- odezwał się tym razem Kuba.- Niektórzy mają o wiele większe problemy od twoich. Powinnaś się cieszyć, że twoja mama po tylu latach sobie kogoś znalazła. Ciesz się, że jest szczęśliwa.
   Emilia nie włączyła się do rozmowy. Nie miała po prostu ochoty. W ciszy spożywała swój posiłek, udając, że ich słucha. 
   - A ty, Emilia?- dopiero kiedy usłyszała swoje imię, wyrwała się ze swoich własnych myśli. Spojrzała na Klarę pytająco, bo to ona zadała jej pytanie.
   - Co ja?- nie rozumiała.
   - Znowu odpłynęłaś.
   - Przepraszam- bąknęła.- Możesz powtórzyć?
   - Pytałam, czy idziesz z nami na zakupy po szkole.
   - Och, jasne- uśmiechnęła się lekko.- Z wami zawsze.
   - To świetnie!- Justyna klasnęła w dłonie.- W takim razie popołudnie mamy zarezerwowane na nasze kochane zakupy! Ale teraz lepiej chodźmy, bo się spóźnimy na lekcję- wstała od stołu w momencie, kiedy usłyszeli dzwonek.
   Cała szóstka podniosła się i razem poszli do swoich klas, rozdzielając się dopiero na głównym korytarzu.

***

   Kiedy Emilia wróciła do domu po bardzo udanych zakupach z dziewczynami, wcale się nie zdziwiła, kiedy w kuchni zastała pana Zdzisława. Został on dość częstym gościem w ich domu. Nastolatka szczerze się cieszyła, że jej babcia na stare lata znalazła sobie bratnią duszę. Od śmierci dziadka dziewczyny, co było sporo lat temu, Janina nie miała kogoś takiego.

   - Dzień dobry- przywitała się, wchodząc do kuchni.

   - Witaj- odpowiedziała jednocześnie Janina ze Zdzisławem.

   Emilia postawiła swoje torby z zakupami na podłodze przy drzwiach i weszła w głąb kuchni. 

   - Zjesz coś? Zrobiłam obiad- babcia nastolatki wskazała na garnek.

   - Może później- uśmiechnęła się miło.- Kupiłam ci rękawiczki ogrodnicze- Emilia wyciągnęła przedmiot z jednej z trzech toreb.- Nadchodzi wiosna, więc mogą się nam przydać- mrugnęła do babci okiem.- Już się nie wykręcisz i będziesz musiała się ze mną dzielić ogrodem.

   - Och, dziękuję, Emilciu- Janina przyjęła drobny prezent. Później z wahaniem spojrzała na wnuczkę, tocząc ze sobą wewnętrzną walkę.- Myślę, że powinnam ci coś powiedzieć- zaczęła.

   Emilia zmarszczyła czoło, opierając się biodrem o blat kuchenny. Spojrzała najpierw na Zdzisława, a później na Janinę. Oboje mięli poważne miny. Nastolatka poważnie zaczęła się bać.

   - Mów- zachęciła.

   Kobieta spojrzała na swojego przyjaciela, a później wzrokiem wróciła na wnuczkę.

   - Jakaś rodzina kupiła dom Formańskich.

   Serce Emilii przyspieszyło swoje obroty, słysząc nazwisko, o którym przez ostatni czas starała się zapomnieć. Spojrzała na swoje palce, bawiąc się nimi nerwowo. Ale później poczuła ulgę. Czystą ulgę i kompletnie tego nie rozumiała. 

   - To chyba dobrze- bąknęła.

   - Wszystko w porządku?- spytała z wahaniem w głosie Janina. Bała się wspominać o tej rodzinie przy Emilii. Wiedziała, jak ta cierpiała i nie chciała rozdrapywać ran.

   - Jasne- powiedziała bez zająknięcia. Czuła się naprawdę dobrze.

   - Przyszedł do ciebie list- podeszła do jednej z szafek i wyciągnęła białą kopertę, którą podała wnuczce.- Nie ma adresu zwrotnego.

   - Dziękuję- chwyciła kopertę i posyłając zarówno babci jak i jej przyjacielowi uśmiech, opuściła kuchnię, zabierając jeszcze ze sobą swoje zakupy.

   Emilia poszła do swojego pokoju. Usiadła na łóżku, torby kładąc przy biurku i spojrzała na kopertę. Zastanawiała się, kto mógłby do niej napisać? Z pewnością nie rodzice, a jak już to napisaliby adres zwrotny. Jake? To było niemożliwe. Wszędzie rozpoznałaby jego niestaranne pismo. Rozdarła kopertę. Serce mało nie wyskoczyła jej z piersi, kiedy zdała sobie sprawę, że zna ten charakter pisma. Niedowierzanie? Złość? Radość? Sama nie wiedziała, co czuła.

   Dagmara.

   Z łomoczącym sercem zaczęła czytać.

                                                                  Droga Emilio!

   

   Nawet nie wiesz, jak dużo kosztowało mnie napisanie tego listu. Wiele razy, gdy już miałam ci go wysłać, po prostu go spalałam. Nie miałam dość siły, ale w końcu się odważyłam.

   Wiem, że przez ten list mogę znowu Cię zranić, jak wtedy, gdy powiedziałam, że nie jesteś moją przyjaciółką, ale chcę żebyś wiedziała, że kłamałam. Zawsze nią będziesz, pamiętaj.

   Pewnie chciałabyś spytać, dlaczego tak zrobiłam? Powód jest prosty. Byłam kompletną idiotką. Myślałam, że w ten sposób mnie znienawidzisz i nie będziesz cierpiała po naszym wyjeździe. Teraz wiem, że to było dziecinne i żałuję, ale nie umiem cofnąć czasu.. niestety.

    Specjalnie nie napisałam adresu zwrotnego. Dzięki temu, nie będziesz miała szans się ze mną skontaktować. A jeżeli znajdziesz na to sposób, to proszę cię, nie rób tego. Nie chcę żebyś znowu cierpiała. Przeze mnie. Może i nasza przyjaźń przetrwałaby rozłąkę, ale byłoby to bardzo trudne. Chcę tego nam obu oszczędzić. 

Teraz pewnie mnie nienawidzisz. Masz nowych znajomych, a może nawet przyjaciół i nie chcę niszczyć twojego życia, kiedy je sobie na nowo ułożyłaś. Wiem o tym bardzo dobrze. 

   Obiecuję Ci, że już więcej się nie zobaczymy. Jak już pewnie wiesz, usunęłam konta na wszystkich portalach społecznościowych. To bardzo trudne, ale nie mam innego wyjścia.

   Emilia o tym wiedziała. Sprawdziła to od razu po wyjeździe Bartka i Dagmary. Oboje usunęli swoje konta. Nie było szansy na kontakt z nimi w żaden sposób..

      Może ten list nie jest najlepszy, ale wiesz, że nie  byłam zbyt dobra z polskiego.

    Proszę cię tylko, ułóż sobie życie na nowo, tak jak ja, ale nie zapominaj o mnie. Miej w sercu te wszystkie dobre chwile spędzone razem. Ja na pewno ich nie zapomnę. Na zawsze będziesz w mojej głowie i sercu.

 Przepraszam za wszystko,

Dagmara.

P.S. Nie kieruj się pieczątką na kopercie, bo to może tylko niepotrzebnie zaprzątać twoją głowę. Byłam tam tylko przejazdem.

   Emilia sięgnęła po kopertę. List został wysłany z Warszawy. 

   Nastolatka jeszcze chwilę siedziała, jak mumia na łóżku, patrząc na list i czytając go kilka razy pod rząd. Nie wiedziała, co ma myśleć. Nagle napadła ją złość. Cisnęła list i kopertę do szuflady na biurku i rzuciła się na łóżko. Ale wtedy z jej piersi wydarł się szloch, a po chwili rozpłakała się jak dziecko.

    Dagmara nawet słowem nie wspomniała o Bartku, co z jednej strony było dla Emilii lepsze, a z drugiej miała cichą nadzieje, czytając list, że Dagmara wspomni coś o swoim bracie, ale skończyło się na jej głupiej nadziei. Po co Dagmara wysłała ten list? Żeby zapewnić, że będzie pamiętała o Zielonce? Czy żeby na nowo zburzyć jej mur, który zdołała wybudować po ich wyjeździe? Bo jeżeli chodziło o to drugie, udało się jej. Emilia znowu płakała z jej powodu, chociaż obiecała sobie już nigdy tego nie robić.

   Przepłakała pół nocy. Przed zaśnięciem, Janina sprawdziła co u niej- udawała, że śpi. Koło drugiej w nocy wstąpiła w nią dziwna siła. Wstała, wycierając łzy z policzków i podeszła do okna, otwierając je na całą szerokość. Do jej pokoju wpadł zimny powiew powietrza. Zadrżała, ale zignorowała to. Usiadła na parapecie, opierając głowę o framugę okna. Popatrzyła na pełnię księżyca i towarzyszące mu gwiazdy. „Trzeba żyć dalej” powtarzała sobie jak mamrę.

   Zapomnieć.

   Otuliła się ramionami, czując chłód, który do tej pory jej nie przeszkadzał. Musiała dać radę. Życie nie jest proste, ale trzeba je wykorzystać jak najlepiej. Przyjechała do Polski, żeby być nareszcie w pełni szczęśliwa, a jej szczęście przecież wcale nie kończyło się na Dagmarze i Bartku. Miała babcię, znajomych, rodziców.. Teraz to dla nich musi się podnieść i być silna. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że życie jeszcze nie raz da jej po tyłku, a to tylko początek, dlatego nie mogła się załamać na pierwszy pagórku, który ją spotkał, bo ma do pokonania jeszcze całe góry.

   Nasycona nową energią, wróciła do łóżka, zamykając okno. Zanim zasnęła, uśmiechnęła się do siebie. Była dumna ze swojej siły, którą w sobie odkryła. Ze spokojem zamknęła oczy i odpłynęła w krainę snu.

***

   Emilia spojrzała na kalendarz. Dwudziesty marca.. jej urodziny. Uśmiechnęła się na tą myśl.
   Kiedy poszła do łazienki i stanęła przed lustrem, śmiała się do siebie jak głupia. Patrzyła na nią w odbiciu lustra niebieskooka blondynka z włosami sięgającymi już za ramiona i zrozumiała, że ma siedemnaście lat, a nie szesnaście. Była rok starsza, co nie do końca do niej docierało. Kolejny powód, żeby zacząć wszystko od nowa jako siedemnastolatka.

   Kiedy ubrała się w malinową sukienkę, sięgającą przed kolana, uśmiechnięta od ucha do ucha zeszła na dół, gdzie czekała na nią Janina. Kobieta od razu złożyła jej życzenia prosto z serca i wycałowała wnuczkę. Razem zjadły śniadanie i całe przedpołudnie spędziły na tyłach domu, gdzie rozmawiały, siedząc na drewnianej ławce. Pogoda była wyjątkowo ładna, co skutkowało u każdego bardzo dobrym humorem. 
   O czternastej umówiła się ze najbliższymi znajomymi w parku. Kiedy tam dotarła wszyscy byli wyraźnie podekscytowani. Olivia, Klara i Justyna jako pierwsze podeszły do niej i ją wyściskały z całych sił, składając życzenia urodzinowe. Później to samo zrobili chłopaki.
   - Przepraszam, Emilia, ale muszę ci to zawiązać- Kuba pomachał jej przed oczami jakąś ciemną chustką-  na oczach- dodał.
   - Oooo, jak słodko. Zrobiliście dla mnie przyjęcie niespodziankę?- spytała Emilia, która od razu się domyśliła o co chodzi. W tym czasie Kuba zawiązywał jej materiał na oczach.
   - No teraz to już nie jest niespodzianka- bąknęła Olivia. A miała nadzieję, że Emilia się nie domyśli.
   Szli już kilka minut, kiedy Zielonka zaczęła robić się niecierpliwa. Co jakiś czas się potykała, ale z prawej strony asekurował ją Kuba, a z lewej Dawid, więc zapobiegali jej upadkom.
   - Długo jeszcze? Gdzie idziemy?- pytania wydostawały się z jej ust z prędkością karabinu maszynowego.
   - Nie bądź taka ciekawska- była to Justyna, która szła tuż za nią razem z Klarą i Olivią.
   Emilia usłyszała brzęk otwieranych drzwi. Weszli do jakiegoś pomieszczenia, więc musieli już być na miejscu. Zielonka poczuła ekscytację. Nie mogła się już doczekać. Jej pierwsze przyjęcie urodzinowe- niespodzianka chociaż nie do końca.
   - Gotowa?- Klara dotknęła jej ramienia.
   Emilia szybko kiwnęła twierdząco głową, a opaska z jej oczu wylądowała na podłodze. Chwilę trwało zanim przystosowała się do światła. Wszyscy powitali ją gromkim „Wszystkiego najlepszego!”. Wszyscy to znaczy większa część jej klasy i kilku starszych znajomych. Stali w udekorowanej jadalni w domu Klary. Wielki stół, stojący teraz pod oknem, został nakryty białym obrusem, a na nim stał mały torcik, bukiecik, szklanki, talerze, napoje i przekąski.
   Wszyscy po kolei podchodzili do dziewczyny i składali jej życzenia, a Emilia grzecznie dziękowała z uśmiechem na ustach. Po długiej kolejce osób z życzeniami, przyszedł czas na tort, ale zanim go pokrojono, wszyscy zaśpiewali Emilii symboliczne ,,Sto lat”. Prezenty, które dostała, ustawiała przy ścianie, żeby po imprezie je zabrać do domu.
   Po skromnym poczęstunku, Dawid włączył wieżę stereo i zaprosił gości i solenizantkę do tańca. Wszyscy z chęcią wstali od stołu i wyszli na środek jadalni. Impreza zaczęła się rozkręcać, a wszyscy bardzo dobrze się bawili w tym Emilia, która czuła się naprawdę szczęśliwa, co nie zdarzyło się jej już od dłuższego czasu. Nie wiedziała tylko, czy było to spowodowane tym dniem, kiedy jest najważniejszą osobą w towarzystwie, czy po prostu dotrzymała danej sobie niedawno obietnicy i zaczęła z uśmiechem na ustach kroczyć przez życie. Miała jednak nadzieję, że zostanie w takim stanie o wiele dłużej.

---------------------------------------------------------------------------------

Hej :D
Musiałam trochę przyśpieszyć akcję, żeby wszystko to nie ciągnęło się bez końca: sam smutek, ból itd. Zanudziłybyście się ;)
Wiem, że pewnie wszyscy się domyślili, dlaczego Dagmara i Bartek tak postąpili. Mimo tego listu praktycznie nic się nie zmieniło. A może coś jeszcze się wyjaśni, okaże? Zobaczycie później, czytając kolejne rozdziały :)
Rozdział nie jest długi, bo nie lubię takich pisać i wiem z własnego doświadczenia, że długie gorzej się czyta, więc dodaję krótkie. I chyba nikomu to nie przeszkadza, więc jak na razie nie zmieni się to ;)

Pozdrawiam i dziękuję za wszystko!