Rozdział 18

   Emilia siedziała i tempo wpatrywała się w Bartka. Dopiero po chwili dotarły do niej słowa mężczyzny. Kevin w sekcie... Kevin w sekcie... Huczało jej w głowie. Serce przyśpieszyło jej swoje obroty. Poczuła zawroty głowy, ale z całych sił starała się je zignorować. Przypomniała sobie jego wygląd zewnętrzny i zachowanie, kiedy przyjechał po panią Elisabeth. Ta jego zmiana... Doszła do wniosku, że jej powodem było to co powiedział Bartek. Zastanawiało ją jednak, jak i kiedy Kevin zaczął być jednym z nich? Czy już wcześniej, gdy był z Emilią, miał z nimi styczność? Jednak analizując jego zachowanie, wywnioskowała, że było to możliwe. Często się kłócili, między nimi się psuło... Ale z drugiej strony wcale nie musiał to być tego powód. 
   - Wszystko dobrze?- spytał Bartek, przyglądając się Emilii. Głupie pytanie.
  - Nic nie jest w porządku- zamrugała kilkakrotnie.- Jakbyś się czuł, gdybyś dowiedział się, że twoja była narzeczona, ktoś kto był dla ciebie bardzo bliski, należy do...- nie potrafiło jej to przejść przez gardło- czegoś takiego?
   - Rozumiem cię, ale musiałem ci to powiedzieć.
   - Dobrze zrobiłeś- do jej myśli nasunęło się pytanie.- Skąd o tym wiesz?- spojrzała na niego badawczo. Wyprostował się.
   - Mam swoje źródła informacji- odpowiedział po kilku sekundach wymijająco. 
   - Ale jakie?- dopytywała się. Zastanawiało ją, skąd Bartek, który był w Polsce, wiedział takie rzeczy o Kevinie, którego, tak na marginesie, nie znał i który był w Waszynktonie? Było to trochę podejrzane.
   - Nie bój się, ja do nich nie należę- trochę ją uspokoił.- Emilka, po prostu mi zaufaj- pochylił się i położył swoją dłoń na jej, która leżała na podłokietniku kanapy. Wielkość dłoni Bartka w porównaniu z Emilii rzucała się bardzo w oczy.
   - Po prostu mnie to ciekawi- wzruszyła ramionami. Jej wzrok powędrował na ich dłonie. Bartek powędrował za jej wzrokiem i szybko cofnął swoją rękę. Chrząknął.
   - Myślę, że powinnaś omijać szerokim łukiem Kevina- powiedział.
   - On i tak mnie unika- zaśmiała się nerwowo.
   - Bardzo możliwe, że robi to dla twojego dobra.  
   - Dla mojego dobra?
   -Tak myślę- wzruszył niedbale ramionami.
   Emilia głębiej się nad tym zastanowiła. Zaczęła myśleć, czy to dlatego ją tak traktował? 
   - J… jak.. to znaczy, co oznacza to ‘Kevin ma styczność z sektą’?
   - Jest pod ich wpływem- wytłumaczył.- Nigdy nie wiadomo, do czego oni się posunął, więc chciałem ci to powiedzieć.
   - Insynuujesz, że Kevin mógłby mi zrobić krzywdę?
   - Gdyby oni tego chcieli, to tak, jestem o tym przekonany.
   Emilii zmroziła się krew w żyłach i poczuła nieprzyjemne ciarki na kręgosłupie. 
   - Skąd ty to wiesz?- nie dawało jej to spokoju.
   - Już ci mówiłem, mam swoje źródła informacji- unikał jej wzroku.
   - Ale jakie? Musisz mi powiedzieć. 
   - Nic nie muszę. Emilka, czy ty nie możesz po prostu podziękować, że ci powiedziałem?
   - Dziękuję, ale…
   - Nie ma żadnego, ale- przerwał jej.- Będę się zbierał.
   - Co? Czekaj- wstała tuż po nim.- Jesteś samochodem?
   - Nie.
   - Więc czym przyjechałeś?
   - Metrem- szedł w stronę drzwi wyjściowych, a Emilia za nim. Prawie biegła. Mężczyzna bardzo szybko się poruszał.
   - Mogę cię podwieźć- zaproponowała.
   - Nie- pokręcił przecząco głową.- Nie chcę cię obciążać.
   - Nie obciążasz mnie. I tak miałam pojechać na zakupy- przypomniała sobie, że miała kupić jakiś zeszyt na swoje notatki. Pomyślała, że rozejrzy się za czymś jeszcze.
   - Jestem pewien, że nie będzie ci po drodze- nałożył na swoje ramiona kurtkę. Musiał ją wcześniej zostawić w niewielkiej garderobie na takie właśnie części ubioru w korytarzu. 
   - Gdzie jedziesz?- wyciągnęła swoją bluzę i zgarnęła kluczyki do swojego samochodu. Na zewnątrz się ociepliło, więc nie musiała zakładać niczego lepszego, a i tak ubrana była na sportowo.
   - Emilka…
   - Nie Emilkuj mi- przerwała mu.- Gdzie?- powtórzyła.
   - Mam wpaść do znajomego. Zostawiłem u niego motor, kiedy się wyprowadzałem. Wezmę go od niego, żebym nie musiał jeździć taksówką- poddał się.
   - A czy twój motor nie jest w Polsce?
   - Mam dwa- wytłumaczył.
   - Dobra. To idziemy- wzięła jeszcze swój portfel i wyszli. Jej samochód stał w  dalszym ciągu przed willą, czyli tam, gdzie go zostawiła. 
   -No nieźle, nieźle- spojrzał na pojazd.- Dobrze się wozisz- zaśmiał się. 
   - To prezent od taty. Chociaż wcale go nie chciałam- zaznaczyła. 
   Wsiedli. Emilia na miejscu kierowcy, oczywiście. Włączyła się do ruchu, włączając radio. Nigdy nie jeździła w ciszy. Nie podkręcała go zbyt głośno, ponieważ nie była sama. Piosenki leciały z płyty.
   - Gdzie dokładnie mam jechać?- spytała, skręcając w prawo. 
   - Na Brooklyn. 
   - No dobra, ale dokładniej?- jechała małymi i wąskimi uliczkami, ciągle skręcając w coraz to inne. 
   - Powiem ci, kiedy już będziemy na Brooklynie- spojrzał za szybę.- Dlaczego tłuczesz się po takich drogach?
   - Chcę uniknąć jak najbardziej ruchu ulicznego- wzruszyła ramionami.
   - Znakomicie znasz Nowy Jork- zauważył. On już dawno by się zgubił, poruszając się mało znanymi ulicami.
   - Bartek, mieszkam tu od prawie zawsze. Nie dziw się. Brooklyn znam równie dobrze jak Manhattan, więc możesz mi spokojnie już teraz powiedzieć, gdzie mam jechać.
   - W porządku. Boerum Street.
   - Co?- spojrzała na niego zaskoczona.- Szlak. Zrobimy koło. Mówiłam, żebyś powiedział mi wcześniej- jechali mostem Robert F Kennedy.
   - Nawet niemałe koło- zauważył.
   - To twoja wina- rzuciła.
   - A więc teraz będziesz winę zwalać na mnie?- podniósł jedną brew do góry.
   - No przecież żartuję- klepnęła go w ramię.- Przejedziemy się. Nic nam się nie stanie. 
   Jechali, nie zamieniając ze sobą ani jednego słowa przez jakiś czas. Jedynie dźwięki z radia powodowały, że w samochodzie nie było całkowitej ciszy. Kiedy z głośników Emilia usłyszała piosenkę Really Don’t Care zaczęła nucić pod nosem i podśpiewywać. Bartek spojrzał na nią rozbawiony. 
   - Nie krępuj się- zaśmiał się.- Śpiewaj. Chętnie posłucham.
   Spojrzała na niego.
   - Tylko, jeśli ty mi potowarzyszysz- uśmiechnęła się, skręcając w lewo. 
   Zaśmiał się głośno.
   - Tylko się nie zdziw, jak bardzo fałszuję- podkręcił radio. 
   Emilia uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
   - Z tego co pamiętam to chodziłeś do szkoły muzycznej i śpiewasz bardzo czysto.
   Emilia sięgnęła palcem do odpowiedniego przycisku i włączyła piosenkę od początku. Jako pierwsza zaczęła śpiewać zwrotkę, a po chwili z lekkim ociąganiem dołączył do niej Bartek. Kobieta śpiewała o wiele głośniej z powodu jej wysokiego głosu, więc przekrzykiwała trochę mężczyznę, który miał z kolei niski głos. Kiedy zaczęła śpiewać trochę niżej, Bartek kazał jej śpiewać normalnie. Wtedy dopiero i on zaczął się dosłownie wydzierać. Dołączyła do niego Emilia i tak oboje nawzajem się przekrzykiwali jakby były to zawody, kto głośniej zaśpiewa. Dziewczyna bębniła  rytmicznie dłońmi w kierownicę. Piosenka się skończyła, więc i oni przestali śpiewać. 
   - Fajnie wyszło- powiedziała Emilia, przyciszając radio. 
   - No- przytaknął.- Gardło mnie boli- pomasował sobie szyję, robiąc dziwną minę.
   - No coś ty. Mnie nic nie boli- wzruszyła ramionami. 
   - Ty śpiewasz wysoko, więc dla ciebie to nic.
   - Śpiewam też nisko, więc…
   - Oj, ty jesteś jakaś dziwna- powiedział w żartach.- Kto normalny potrafi tak dobrze śpiewać wysoko i nisko?
   - Ja- uśmiechnęła się szeroko.- Mam taki głos i to nie moja wina. Jestem z tego dumna.
   - Też bym był.
   - Twój głos też nie jest najgorszy- zaczęła się drażnić.- Ale tak serio to śpiewasz jak niejeden wokalista jakiegoś zespołu.
   - Coś tam się umie- wzruszył niedbale ramionami. 
   Emilia wjechała na parking przy odpowiedniej ulicy i zatrzymała samochód na wolnym miejscu.
   - Dzięki, że mnie podrzuciłaś- Bartek uśmiechnął się z wdzięcznością.
   - Nie ma sprawy. Polecam się na przyszłość- także się uśmiechnęła.
   - To.. cześć- już sięgnął do klamki, kiedy go zatrzymała.
   - Poczekaj. Idę z tobą- wyciągnęła kluczyk ze stacyjki i odpięła pas bezpieczeństwa.
   - Jak idziesz ze mną?- podniósł jedną brew do góry.
   - No normalnie- opuścili samochód. Emilia zasunęła pojazd.- Tam niedaleko jest sklep- kontynuowała, okrążając audi.- Możesz mnie odprowadzić- puściła mu oczko. Zaśmiał się.
   - Mogę- ruszyli.
   - Wiesz, fajnie było sobie z tobą tak pośpiewać- spojrzała na niego, szeroko się uśmiechając.
   - No jasne, że tak. Wciąż nie mogę uwierzyć, że to ciebie oglądałem na występach.
   - Powiedz szczerze, bardzo fałszowałam?
   - Przestań. Ty nawet jakbyś chciała, nie umiałabyś fałszować. Masz za czysty głos.
   - To tylko i wyłącznie zasługa wielu godzin ćwiczeń i dzięki mojej nauczycielce, która dawała mi wiele rad i wskazówek.
   - Nie wątpię.
   - Ty też fajnie śpiewasz, co ci już mówiłam.
   Bartek uśmiechnął się ślicznie.
   - Dostać komplement od samej Emily Zielonka to prawdziwy zaszczyt- aktorsko się ukłonił.
   - Przestań- lekko walnęła go w ramię.- Nie zbijaj się.
   - O-ho! Emilia Zielonka i słowo "nie zbijaj się"? To bardzo nie ładnie- pogroził żartobliwie palcem i parsknął śmiechem.
   - Przymknij się- także zaczęła się śmiać. 
   - Ja ci dam, przymknij się- momentalnie stanął i próbował zrobić groźną minę, ale mu nie wychodziło.- Przeproś.
   - Nie mam za co- jej uśmiech rozciągał się na całą szerokość.
   - Masz przeprosić, bo pożałujesz.
   - Wiesz, że zachowujesz się jak dziecko, a nie dwudziestosześcioletni facet?
   - Czasami fajnie pobyć takim dzieckiem- wzruszył ramionami. Emilia musiała przyznać mu rację. Sama tęskniła za byciem dzieckiem. 
   - Ale jesteśmy dorośli i nic na to nie poradzimy- ruszyli z miejsca.
   - Ale można czasami zachowywać się ja dzieci, żeby było zabawnie- szturchnął ją tak, że na chwilę straciła równowagę. 
   - Czy ty chcesz, żebym się wywaliła?- spytała. 
   - Jasne, że nie- zrobił minę niewiniątka. Emilia nie mogła nic na to poradzić i szeroko się uśmiechnęła.
   - Jesteś niemożliwy- pokręciła z rozbawieniem głową.
   - Ludzie mówią, że wyglądam jak narkoman- prychnął.
   - Szczerze to może nie wyglądasz jak narkoman, ale kiedy założysz tą swoją skórzaną kurtkę, staniesz przy motorze z tą miną, którą często robisz, można się przestraszyć, a jak papierosa włożysz do buzi to już całkiem- machnęła ręką.
   - Więc jestem straszny?- uniósł jedną brew do góry.
   - Tego nie powiedziałam.
   - Dobra, dobra. Zobaczymy, czy się będziesz bała...- zamyślił się.
   - Co...- nie dokończyła. 
   Bartek schylił się i bez najmniejszego trudu przerzucił ją sobie przez ramię. Pisnęła.
   - Bartek, co ty robisz?- próbowała się uwolnić.
   - Porywam cię w biały dzień na środku ulicy Nowego Jorku- powiedział jak gdyby nigdy nic.- Ile ty ważysz? Jesteś strasznie lekka- podrzucił ją lekko.
   - Puść mnie! Nie rób przedstawienia na środku ulicy!
   - Śmiesznie mówisz. Z takim akcentem- ignorował ją.
   - Teraz nagle zachciało ci się o tym myśleć?! Puść mnie z łaski swojej!
   - Jeszcze mnie nie przeprosiłaś za tamto!
   - Przepraszam!- powiedziała pośpiesznie. 
   - Oj, wiesz co? Chyba ostatnio mam problemy ze słuchem... Znasz jakiegoś dobrego lekarza?
   - Psychologa?- prychnęła.- Jasne! Dać ci namiary?
   - Grabisz sobie, grabisz- pokręcił głową.
   - Bartek, proszę cię, odstaw mnie. Chcesz być w gazecie aż tak bardzo? 
   - W gazecie... Hmm... No to co, Emilka? Uśmiechamy się ślicznie. Nigdy nie wiadomo kiedy zrobią nam fotkę- zaśmiał się.
   - Czy ja mam się posunąć do drastycznych dla ciebie środków?- zagroziła.
   - Drastycznych? A jakie to "drastyczne"?
   - Będzie cię bolało krocze i możesz mieć problemy z potomstwem w przyszłości- bąknęła.
   - To chyba wolę cię odstawić- zaśmiał się.
   - W takim razie mnie odstaw!- zaczęła się wiercić.
   Dopiero wtedy Bartek stanął i postawił ją na chodnik. 
   - Nareszcie- bąknęła.- Ty mądry jesteś?
   - Tak, jestem. Ale naprawdę jesteś bardzo lekka- uśmiechał się szeroko.
   - Co to ma do rzeczy?- podniosła jedną brew do góry.- Zrobiłeś przedstawienie na ulicy. Ludzie się teraz patrzą- rozejrzała się dookoła. Niektórzy przechodnie uśmiechali się do niej, inni tylko skanowali ich wzrokami. Emilia zaczęła się zastanawiać, co myślą. W pewnym momencie jej wzrok zatrzymał się na pewnej postaci, która stała nieopodal, oparta w pień drzewa. Z zawziętością się w nią wpatrywała nawet kiedy Emilia go zauważyła.
   - Coś się stało?- spytał Bartek. Zauważył mężczyznę. Emilia odwróciła się tak, że stała przodem do Bartka, a tyłem do osoby przy drzewie.
   - Nic się nie stało. Po prostu...- zerknęła przez ramie.
   - Kto to?- patrzył ponad jej ramieniem.
   - Ymmm. Kevin- odpowiedziała.
   - Ten giguś?- Emilia zmroziła go wzrokiem.- Czym się przejmujesz? Niech się patrzy i wie, że jesteś szczęśliwa. Że o nim zapomniałaś- spojrzał jej w oczy.
   - No nie do końca zapomniałam- spuściła wzrok.
   - Ale on nie musi o tym wiedzieć, tak?- przytaknęła.- Czego się jeszcze boisz? Przejść koło niego?- było to konieczne.
   - Powiedział, że nie będzie przyjeżdżał do Nowego Jorku... a jest tu.
   - Pewnie nie spodziewał się, że cię spotka na Brooklynie. 
   - Wiedział, że czasami tu przyjeżdżam. Może nie spodziewał się, że akurat na tej ulicy będę, ale...
   - Emilka, koniec- przerwał jej.- Pokaż mu jaka jesteś silna- położył swoją dłoń na jej ramieniu.
   - Może pojadę do innego sklepu? Jest ich mnóstwo...
   - Emilka, nie. Nie możesz uciekać- sprzeciwił się.- Pójdę z tobą.
   Spojrzała na niego.
   - No...- zawahała się.- Dobra. Tylko nic nie mów. Nawet po polsku.
   - Dlaczego?- zdziwił się.
   - On zna ten język. Kiedy byliśmy razem, uczył się go. Słabo mówi, robi duże błędy, ale dość dużo rozumie. 
   - Dobra. Po prostu koło niego przejdziemy i tyle- wzruszył ramionami.
   Emilia stanęła przy ramieniu Bartka i spojrzała na Kevina. Dalej się im przyglądał. Ruszyli. Serce Emilii łomotało w piersi jakby miała przeżyć zawał. Patrzyła wszędzie byle tylko nie na jej byłego narzeczonego. Uniosła wysoko głowę i chociaż kroczyła pewnym krokiem, czuła jakby miała zemdleć. Kiedy byli już niedaleko Kevina, ten ruszył w ich stronę. Gdy Zielonka to zobaczyła, miała ochotę rzucić się w bieg w przeciwną stronę. W jej głowie tłumiło się tysiące myśli.
   - To się za chwilę zabawimy- burknął Bartek. Emilia spojrzała na niego z dołu, ale on obserwował już tylko Kevina.
   Niemiłosiernie szybko szedł w ich stronę. Emilia nie wiedziała, jak się zachować. Cieszyła się, że nie jest sama, ale z drugiej strony obawiała się.
   W końcu Kevin stanął jakieś dwa kroki przed nimi. Zatrzymali się. Cała trójka stała tak w kompletnej ciszy i po prostu na siebie patrzyła.
   -Co tu robisz?- spytała Emilia po angielsku. 
   Milczał. Z jego twarzy nie dało się wyczytać nic.
   - Co tu robisz?- powtórzyła ostrzej. Była zirytowana. 
   Dalej milczał. Po prostu na nią patrzył jakby stracił mowę.
   - Kurwa, koleś ogarnij dupę!- ryknął nagle Bartek. Także mówił po angielsku. Znał język, bo w końcu mieszkał kilka lat w USA.- Po co dręczysz Emilkę?- słychać było w jego mowie, że nie jest z Nowego Jorku. Trochę szpecił język, ale Emilia się nie dziwiła. Nie miał akcentu.
   - A ty po co się wtrącasz?- Kevin pierwszy raz się odezwał, przenosząc wzrok na Bartka.- To sprawa między mną, a nią.
   - Kevin, zastanów się w końcu. Raz mówisz, że lepiej byłoby żebyśmy się więcej nie spotkali, a teraz...
   - Widzę, że już znalazłaś pocieszenie- przerwał jej.
   - A nawet jeśli to co?- Bartek znowu zabrał głos.- Nie powinno cię to interesować.
   - Nie rozmawiam z tobą- wciąż patrzył na Emilię.
   - Ale ja tak. Daj jej, koleś, spokój.
   - Bo ty tak chcesz?- prychnął.
   - Nie. Dla jej dobra.
   - Bartek, proszę cię- popatrzyła na niego. Mówiła po polsku.- Daj mi z nim porozmawiać. Chcę go o coś spytać. Idź już do tego kolegi. Dam sobie radę.
   - Emilka, nie. Ten koleś jest w sekcie, zapomniałaś?- spytał z wyrzutem.- Nie możesz z kimś takim utrzymywać kontaktów. Nigdy nie wiadomo, czy to co robi nie jest kontrolowane przez... no wiesz. 
   - Właśnie o tym chcę z nim porozmawiać.
   - Dlaczego sama utrudniasz sobie życie?- patrzył na nią błagalnie. 
   - Nie utrudniam sobie życia tylko chcę wszystko wyjaśnić..
   - Ty go wciąż kochasz- stwierdził. Emilia popatrzyła na niego skonsternowana. Ona sama tego nie wiedziała.
   - Bartek, nie wiem...
   - Dobra. Jak chcesz- poddał się.- Ciekaw jestem, czy teraz wszystko rozumie, bo po jego minie zgaduję, że nie- zerknął na niego. Emilia podążyła za jego wzrokiem. Kevin stał i zmieszany się im przyglądał. Dziewczyna była pewna, że nie zrozumiał nic z ich rozmowy, albo bardzo mało.
   - Na pewno tego chcesz?- spytał dla pewności Bartek. Potrząsnęła twierdząco głową.- Dobra. Jak coś jestem pod telefonem- cmoknął jej policzek, obrzucił spojrzeniem Kevina, odwrócił się na pięcie i odszedł.
   - Chcę porozmawiać- powiedziała do byłego narzeczonego.
   - O czym?
   - Dowiedziałam się ostatnio czegoś o tobie- zaczęła, ale Kevin był jakiś nieobecny.- Coś nie tak?- spytała.
   - Czy ja dobrze zrozumiałem? On powiedział, że ty mnie kochasz?
Emilia stanęła jak wryta. "A jednak coś rozumiał" pomyślała. Nie wiedziała, co mu odpowiedzieć.
   - Kochałam cię- odpowiedziała w końcu.- Teraz jestem pewna, że jest inaczej, ale nie potrafię być w stosunku do ciebie taka...- nie potrafiła znaleźć odpowiedniego słowa.- Byliśmy ze sobą siedem lat!
   - Zapomnij- bąknął.
   - Jak mam zapomnieć? Kevin, co się z tobą dzieje?- miała ochotę się po prostu popłakać, ale się powstrzymywała.- Tak bardzo się zmieniłeś...
   - A może dopiero teraz jestem sobą?
   - Nie- pokręciła przecząco głową.- Nie jesteś taki. Po prostu jesteś pod ich wpływem...
   - Czyim wpływem?
   - Dobrze wiesz. Chodzi mi o sektę- oczy Kevina podwoiły swoje rozmiary jakby się przestraszył.
   - Nie jestem pod niczyim wpływem- zaprzeczył, odwracając się. Chciał odejść, ale Emilia złapała go za kurtkę, zmuszając do zatrzymania się.
   - Dlaczego nie chcesz ze mną porozmawiać?- spytała z wyrzutem.
   - Tak będzie dla ciebie bezpieczniej- spojrzał na nią bardzo poważnie. 
   - Pozwolisz, że to ja będę decydowała, co jest dla mnie dobre a co nie?- puściła jego kurtkę.
   - Nie pozwolę, żeby ktokolwiek cię skrzywdził, rozumiesz?- spojrzał jej głęboko w oczy, a ona osłupiała. 
Kevin odwrócił się na pięcie, zostawiając ją w takim stanie. W jej głowie aż huczało od miliona myśli. W końcu zaczęła się zastanawiać, czy tego co się przed chwilą stało sobie nie wymyśliła... Ale nie. To była rzeczywistość.