Rozdział 31

   - Jesteś tego pewna?- Danny stał tyłem do Emilii, patrząc na fortepian, stojący w salonie. Po jego głosie można było wywnioskować, że nie takiej decyzji się spodziewał.
   - Tak, Danny- powiedziała stanowczo.- Przepraszam, ale nie mogę tak po prostu oddać ci tak potężnej firmy. Może w przyszłości, kiedy będzie cię stać, kupisz ją- wzruszyła lekko ramieniem, ale on tego nie widział. Kobieta mogła jedynie obserwować jego plecy. Nie odwrócił się przodem do niej nawet na chwilę.
   - To ostateczna decyzja?
   - Tak. Ale nie zmieniłam zdania i nadal chcę sprzedać wszystkie małe firmy, jakie miał ojciec i mam nadzieję, że mi w tym pomożesz.
   Gwałtownie się odwrócił, a w jego oczach latały błyskawice. Popatrzył na Emilię. Jego dłonie był mocno zaciśnięte w pięści tak, że aż pobielały mu knykcie. Szybkim i gwałtownym krokiem ruszył przez salon. Kiedy mijał Emilię, lekko trącił jej ramię i nie odwracając się wyszedł z willi.
   Kobieta jeszcze chwilę stała tak jak wcześniej. Nie do końca wiedziała, co się przed chwilą wydarzyło. Opadła na kanapę i zakryła twarz dłońmi. Uraziła Danny’ego? Ale przecież od początku nic nie obiecywała. Nie wiedziała, jak odebrać jego zachowanie. Ten koleś był bardzo poplątany. Była pewna, że ją zrozumie… jakże się pomyliła.
   Wstała z kanapy i poszła do swojej sypialni, aby się ubrać. Następnie zakładając po drodze zimową kurtkę, wyszła na zewnątrz. Wiadomość o śmierci Kamila zdążyła już spaść na dalszy plan w różnych gazetach, więc mogła dzięki temu spokojnie wyjść w domu i nie narażać się na ostrzał dziennikarzy. Wsiadła do swojego samochodu i ruszyła w stronę jednej z firm. Nie była tam ani razu od tragedii w ich rodziny. Zajmował się nią Danny.
   W głowie miała mętlik, ale czuła, że dobrze postąpiła. Była sprawiedliwa. Przynajmniej tak uważała.
   Zaparkowała na wolnym miejscu parkingowym i ruszyła w stronę drzwi wejściowych. Kiedy tylko pojawiła się w środku, szczupła blondynka wyszła zza wysokiego biurka i drobnym krokiem do niej  podeszła.
  - Dzień dobry, proszę pani-skinęła głową, bawiąc się ze zdenerwowania palcami u rąk. Emilii zachciało się śmiać, ale się powstrzymała.
   -Dzień dobry- uśmiechnęła się.- Przyjechałam sprawdzić, jak firma się sprawuję- była to jedna z tych, które zamierzała sprzedać, więc przed tym chciała się upewnić, czy wszystko jest w porządku.
   - Ach, oczywiście. Co chciałaby pani zobaczyć?
   - Na początek pójdę do gabinetu taty.
   - Dobrze, naturalnie. Um, zaprowadzić panią?
   - Nie, dziękuję- Emilia pokręciła przecząco głową.- Znam drogę.
   Wyminęła ją i ruszyła w stronę odpowiednich drzwi. W budynku było dziwnie pusto. Jedyną osoba, jaką spotkała była owa sekretarka. Jednak nie przejęła się tym za bardzo. Kiedy przekroczyła próg gabinetu, poczuła się tam bardzo obco. Nigdy tam nie przyjeżdżała. Rozejrzała się dookoła siebie. Nie do końca wiedziała, od czego ma zacząć. Planowała przepatrzeć różne papiery i upewnić się, czy nie było tam niczego osobistego, co mogłaby zabrać. Otworzyła jedną z szafek, stojących przy ścianie. Było w niej pięć grubych segregatorów, które wyciągnęła, kładąc je z hukiem na biurku. Następnie przejrzała każdą kartkę, która w nich była. Zajęło jej to sporo czasu, ale nie śpieszyło jej się. Później za swój cel obrała szuflady. Były tam różne listy, najczęściej służbowe, ale trafiło się też kilka prywatnych. Jeden z nich bardzo zainteresował Zielonkę. Otworzyła kopertę, która była jeszcze zaklejona i wyciągnęła zgiętą na pół kartkę. Rozprostowała ją. Pismo było od prywatnego detektywa. Emilia zmarszczyła czoło. Po co Kamil zatrudnił prywatnego detektywa? Zaczęła czytać list i pomału wszystko zaczęło do niej docierać. Jej serce przyśpieszało z każdym przeczytanym słowem, aż w końcu zrobiło jej się słabo, więc oparła się biodrem o biurko. Przełknęła głośno ślinę. Nie mogła uwierzyć własnym oczom i temu co właśnie przeczytała.
   Z pisma, które zostało wysłane dwa dni przed śmiercią Kamila, wynikało ewidentnie, że Danny Holland, a raczej Blaise Ryan Holland, jest oszustem! Najzwyklejszym oszustem, który oszukał już niejedną osobę, a teraz chciał to samo zrobić z Zielonkami! Na papierze było napisane wszystko, dosłownie wszystko. Miejsce urodzenia, miejsce zameldowania… wszystko. Emilia uświadomiła sobie, że nie znała ani jednej prawdziwej informacji o nim. Pochodził z Irlandii, ale od dziesięciu lat mieszkał w Filadelfii i oszukiwał ludzi z różnych stanów. Za każdym razem wszystko uchodziło mu jakimś cudem płazem, ponieważ informacje jakie o sobie podawał były jego wymysłami, które podawał swoim ofiarom. Kamil nie zdążył przeczytać pisma.. Emilii zaczęło brakować powietrza.  Holland chciał ich oszukać! A ona rozważała jeszcze dobę temu  przepisanie mu swoich firmy!
   Kobieta uświadomiła sobie, że Jenifer ją wysłuchała. Nie pozwoliła, żeby podjęła złą decyzję. Emilia aż bała się myśleć, co by było gdyby oddała mu te firmy. Przecież on przez tyle miesięcy całą ich rodzinę oszukiwał! Czy wiedziała o tym Dagmara i to dlatego ostrzegała przed nim Emilię? Tylko dlaczego wtedy po prostu nie powiedziała prawdy? Mogła ostrzec Zielonków, ale tego nie zrobiła i to zaczęło zastanawiać blondynkę.
   A co z Penny? Była siostrą Danny’ego.. a raczej Blaise’a. Czy wiedziała o wszystkim? Może mu pomagała? Emilia była załamana. Nie wiedziała, że mężczyzna, z którym mieszkała pod jednym dachem może być kimś tak okrutnym. Wiedziała jednak jedno. A mianowicie, że musi zgłosić go na policję. Jak najszybciej. Nie mogło mu to pójść płazem. Postanowiła, że już ona się o to postara.
  W tym momencie drzwi do gabinetu otworzyły się. Serce jej w jednej sekundzie stanęło. Odwróciła się na pięcie, chowając za siebie papier, który trzymała. W progu stał Blaise i patrzył przenikliwym spojrzeniem na blondynkę. Kobieta poczuła taką odrazę do tego mężczyzny, jak nigdy w swoim życiu do nikogo innego. Miała ochotę rzucić się na niego z pięściami, wykrzyczeć wszystko w twarz, spoliczkować i rzucić pod jego adresem kilka nieprzyjemnych słów, ale powstrzymała się.
   - Emily- w jego głosie słychać było tylko zaskoczenie.
   Nie odpowiedziała. Nie mogła zmusić się, żeby wydusić chociażby słowo.
   - Co tu robisz?
   - Przyszłam się rozejrzeć- powiedziała cicho, wzruszając ramionami.
   Podszedł do niej bliżej, zamykając za sobą drzwi.
   - Ach tak? I co, rozejrzałaś się?- założył ręce na piersiach. Emilia przełknęła ślinę. Czuła niemiłosierną suchość w gardle.
   - Tak- skinęła głową. W jej żyłach zaczęła krążyć adrenalina. Wiedziała, że powinna jak najszybciej wyjść i pojechać na komisariat.
   - Może czegoś potrzebujesz?
   - Nie- ledwo zauważalnie pokręciła głową.
   Mężczyzna popatrzył na nią spod przymrużonych powiek. Emilia nerwowo chrząknęła. Jego wzrok powędrował na ręce Emilii, które trzymała z tyłu ciała.
   -Co tam chowasz?- spytał, a po jej ciele rozeszły się nieprzyjemne ciarki.
   - Eeem… List.
   - Jaki?- zrobił krok w przód. Chciała się cofnąć, ale nie miała gdzie.
   - Taty- ledwo wydusiła z siebie to słowo. Zaczęła się zastanawiać, jak daleko mężczyzna może się posunąć..
   - Ciekawy?
   - Bardzo- pokiwała głową.- Dowiedziałam się wielu ciekawych rzeczy,Danny…- oblizała wargi-  a może powinnam powiedzieć Blaise?- poczuła nagły przypływ odwagi. Mężczyzna zrobił okrągłe oczy i pobladł.- Blaise Ryan Holland z Irlandii.. Ciekawe, nie?
   W dwóch susach podszedł do niej i wyrwał jej papier z dłoni. Rozłożył go i przeleciał wzrokiem po literkach. Zacisnął mocno szczękę i przeklął siarczyście. Następnie, całkiem zbijając tym z tropu Emilię, zaśmiał się jakby usłyszał bardzo zabawny żart.
   -Nawet nie wiesz jak cholernie ta śmierć pokrzyżowała moje plany.. Nie byłem zadowolony- mężczyzna wrócił do całkiem normalnego i spokojnego wyrazu twarzy. Był gotowy na wszystko, a przy tym bardzo spokojny. W nim wszystko było sprzeczne ze sobą.
   Emilia przypomniała sobie, jak formalny był Danny kiedy zobaczyła go po raz pierwszy po jej powrocie z Polski. Dlatego tak dziwnie się zachowywał. Jak on to nazwał „nie był zadowolony”.
   - Zadzwonię na policję- zagroziła.
   - Nie sądzę, Emily, nie sądzę- odparł ze spokojem.- Do nikogo nie będziemy dzwonić. A przynajmniej ty nie będziesz, bo ja mógłbym- zmarszczyła czoło, nic nie rozumiejąc. Przyznał się?
   - Zrobię to- powiedziała stanowczo.
   - Jeżeli dowiedziałaś się już prawdy… Powiem ci taką ciekawostkę. To dzięki mnie twój ojczulek kopnął w kalendarz- wyszeptał, a Emilia pobladła. To on wywołał pożar w firmie?!
   - Ale nie histeryzuj. Mógłbym na przykład powiedzieć, że to ty wszystko wymyśliłaś, żeby w końcu cały majątek przeszedł w twoje posiadanie, a kiedy ja, rzecz jasna, odmówiłem, postanowiłaś wszystko zrealizować sama. Proponowałaś mi nawet całkiem niezłą sumkę… powiedzmy… trzysta tysięcy. Taka kwota robi na człowieku wrażenie, prawda? Gdybym zeznał obciążające cię zeznania, poszłabyś za kratki, a ja wyszedłbym ze wszystkiego czysty jak łza… Znowu. A ten twój Kevin z chęcią by zeznał przeciwko tobie. Zresztą tak właśnie postąpię, jeśli zaraz nie odpalisz mi pięciuset tysięcy. To mała kwota za wolność, Emily, nie uważasz?- ze zdziwienia otworzyła buzię.- Więzienie to miejsce nie dla ciebie, uwierz. Znam je od podszewki.
   Kobieta przypomniała sobie, jak spotkała ostatnim razem Kevin’a. Oskarżał ją o śmierć Kamila.. To nie mógł być przypadek. Ale nie miała czasu bardziej się nad tym zastanowić.
   - Jak mógłbyś zrobić mi coś takiego?- była w szoku. Nie sądziła, że taki właśnie jest Danny… Blaise Holland. Mówił, że ją kocha, tak oczarowywał, imponował jej swoją dorosłością, a tymczasem wszystkich okłamał. W tym ją samą. Oszukiwał, pożyczał od niej pieniądze, których wcale nie zamierzał oddać… A teraz szantażował, że zniszczy jej życie, a za co? Za pół miliona dolarów.
   Trochę ją zdziwiło, że tak od razu się przyznał, ale z jednej strony było jej to na rękę. Teraz znała prawdę.
   - Prosta sprawa, kitek. Z powodu tego, co nakręca cały świat. Kasy. Ty miałaś ją całe życie, ja nie. Za bardzo cię to nie szarpnie finansowo. A zresztą.. sama mówiłaś, że nie chcesz żyć w tych luksusach. Z chęcią przejmę wszystko.
   - Ale przecież to był mój ojciec! Jak mógłby ktokolwiek uwierzyć, że chciałam jego śmierci, skoro nawet nie chciałam jego firm?
   -A kto o tym wie? Nikt. Za to każdy może powiedzieć, że się z nim często kłóciłaś… Chyba czas, żebyś zadzwoniła do adwokata i banku.
   - Jak wytłumaczysz, że zrobiłam ci taki prezent? Będzie to bardzo podejrzane- przechylała się do tego, żeby zgodzić się na jego warunki. Zdawała sobie sprawę, że mężczyzna, który w oczach wszystkich był taki mądry i rozważny, nie spocznie, dopóki nie dopnie swego. Tym bardziej teraz, kiedy Emilia znała całą prawdę.
   - Emily, zakochane kobiety robią różne głupstwa. Jakoś to rozegramy- mrugnął okiem, a jej zrobiło się niedobrze.
   - Nie wierzę, że mógłbyś zrobić mi coś takiego- nie docierało to do niej.
   - Więc lepiej uwierz- powiedział przez zęby.- Sześćset tysięcy. To nie aż tak dużo dla ciebie.
   - Mówiłeś..
   - Siedemset- powiedział głośniej.- Lepiej się pośpiesz. Wtedy znikam z twojego życia raz na zawsze. Jak zły sen. A ty będziesz mogła nosić sobie żałobę po ojczulku, opłakiwać go po nocach i wspierać mamuśkę, która nawiasem mówiąc, ma chyba nierówno pod sufitem. Zachowuje się często jakby była jakaś pomylona.
   Miała ochotę wymierzyć mu siarczysty policzek za obrażanie jej rodziny. Ale stchórzyła. Chociaż udawała twardą, bardzo się go bała.
   W życiu by się nie spodziewała, że taki właśnie jest Blaise Holland, który podawał się za Danny’ego. I jak mu się udawało udawać kogoś innego? I wszystkich oszukać? Każdy członek jej rodziny bardzo go szanował, lubił, a on od samego początku, od kiedy pojawił się w firmie Kamila miał tylko jeden plan. To dlatego wtedy przeprosił Emilię, chciał mieć jak najlepsze stosunki… Kobieta zastanawiała się, ile osób oszukał? Z pewnością sporo.
   - Ty sukinsynu!- zrobiła krok do przodu, jakby zamierzała go spoliczkować.
   Chciał pod fałszywym zarzutem posłać ją za kratki, jeśli nie da mu tak wielkiej sumy pieniędzy. A to on powinien przebywać w więzieniu za swoje wszystkie kłamstwa, zabójstwo… Spowodował śmierć osoby, którą tak bardzo kochała. Zabił jej ojca, a nie miała co do tego wątpliwości, że nie była to jego jedyna zbrodnia, jakieś się dopuścił.
   - Zabij mnie nawet jeśli chcesz, powiedz policji, co ci ślina na język przyniesie, ale nie dostaniesz więcej ode mnie złamanego grosza, panie Halland. Dałam ci wystarczająco dużo i więcej ode mnie nie dostaniesz.
   Bez słowa podszedł do Emilii i złapał ją za włosy. Syknęła z bólu, kiedy odciągną jej głowę do tyłu. Był pewien, że zdoła rozstrzygnąć to na swoją korzyść.
   - Nigdy. Więcej.Się. Tak. Do. Mnie. Nie. Odzywaj- wysyczał przez zęby.- Nie pieprz, co zamierzasz zrobić, a co nie, bo będzie tak jak ja chcę, rozumiesz? Chcę mojej forsy i  to zaraz. Zrozumiałaś, czy może jesteś głupsza niż sądziłem? Mam dość tej zabawy. Dzwoń do adwokata- podał jej telefon.
   - Do nikogo nie dzwonię- powiedziała spokojnie, chociaż w duszy piszczała ze strachu jak mała dziewczynka. Bała się. Bardzo się bała, ale wiedziała, że nie może tego pokazać.
   - Ty naprawdę nic nie rozumiesz?! Gra skończona! Teraz nie muszę nawet udawać, żeby dostać to czego chcę.
   Puścił jej włosy. Kobietę ogarnęła furia. Podeszła do aparatu telefonicznego i wzięła go do dłoni. Następnie wykręciła numer na policję.
   - Co robisz?- spytał, kiedy ogarnął go nagły niepokój.
   - Wyręczam cię i dzwonię na policję. Chcę mieć to z głowy.
   Wyszarpnął jej telefon z dłoni i zakończył połączenie, a następnie wyrwał kabel ze ściany razem z kawałkiem farby.
   - Jesteś aż taką kretynką?!- ryknął, aż podskoczyła.- Masz mi dać te siedemset tysięcy, zrozumiałaś, dziwko?!
   - Nienawidzę cię- powiedziała, patrząc prosto w jego oczy, w których latały błyskawice.
   Wtedy wymierzył jej policzek tak mocny, że poleciała do tylu i zderzyła się z biurkiem. Później podniósł ją i trzymając za ramiona, potrząsną nią z całej siły. Kobieta jeszcze nie do końca doszła do siebie po uderzeniu w policzek, a Blaise rzucił nią o ziemię. Emilia miała wrażenie jakby ciężki worek kartofli zderzył się z posadzką. Poczuła ból w lewej dłoni, ale zignorowała go. Musiała się bronić, o czym doskonale wiedziała.
   Podniosła się, co nie było łatwe. W ostatniej chwili się schyliła, unikając tym samym zderzenia z pięścią Blaise’a. Nie umiała się bić, o czym oboje wiedzieli. Mogła zrobić tylko jedno. Nie miała wyboru. Podeszła do niego i z całej zgromadzonej w sobie siły kopnęła go w krocze. Musiała spróbować. Nie miała innego wyjścia jak to. Mężczyzna zgiął się w pół, wykrzykując przeróżne wiązanki przekleństw skierowane w stronę Emilii. Jednak ta nie traciła ani chwili i wybiegła na korytarz. Ile sił w nogach biegła w stronę wyjścia. Na swoje nieszczęście wszędzie było jeszcze bardziej pusto niż wcześniej. Kiedy wybiegła na zewnątrz, obejrzała się za siebie. Blaise już biegł za nią. Miała jedynie pare sekund przewagi, których nie mogła stracić. Zerwała się do biegu. Zbiegła do podziemnego parkingu, gdzie zostawiła samochód. Kiedy dobiegła do pojazdu, drżącymi rękoma wyciągnęła kluczyki i wsunęła się do środka. Na wszelki wypadek zamykając drzwi od środka. Chociaż cała się telepała, odpaliła silnik i ruszyła, przy czym prawie potrąciła Blaise’a. Udało jej się wyjechać z parkingu i włączyć do ruchu. Chociaż ręce telepały jej się niemiłosiernie, chciało jej się płakać, wiedziała, że musi dać radę i dojechać na posterunek policji.
   Spojrzała w lusterko wsteczne i zamarła. Samochód Blaise’a jechał tuż za nią. Jak on to zrobił? Myślała. Kiedy po raz kolejny spojrzała w lusterko, nie było go. Zmarszczyła czoło.  Przewidziało jej się? Czy może zniknął?
   Jechała jakiś czas, ciągle zerkając w lusterka, ale nigdzie nie widziała białego samochodu. Nagle jakiś pojazd rozpędził się i nie zważając na inne środki transportu, jechał z naprzeciwka prosto w audi Emilii. Za późno to zobaczyła, więc nie zdążyła wykonać żadnego manewru. Usłyszała wielki huk i poczuła jak wgniata się w coś wielkiego. Stłukła się przednia szyba samochodu i nastąpiła ciemność. Nic więcej.

Życie jest jak huśtawka. Raz jesteś na górze, a raz na dole, ale należy zapamiętać te chwile na górze. To one dają nadzieje na lepsze jutro.
  
------------------------------
Tak właśnie wygląda sytuacja. Nie da się was zaskoczyć! Już pod poprzednim rozdziałem domyślałyście się, że Holland jest oszustem, coś knuje i oto proszę, wszystko się zgadza!
Zapraszam na kolejny rozdział za tydzień :D
Pozdrawiam :)