Rozdział 15

   Po godzinie rozmów w parku, cała piątka poszła do baru i świetnie się bawiła. Jednak Emilie dręczyły jej myśli. Czego chciała od życia? Do czego miała dążyć? Czy była szczęśliwa?
   Jeszcze długo po spotkaniu zastanawiała się nad tym wszystkim, nad swoim własnym życiem. Była szczęśliwa, kiedy była z Kevin'em. Tak przynajmniej myślała. W tamtym momencie nie wiedziała nawet, czy choćby z nim odczuwała szczęście. Niczego już nie była pewna.
   Spotkanie ich dawnej paczki można było zaliczyć jak najbardziej do udanych. Według Emilii, wspaniale było poznać ich wszystkich na nowo. Jednak bała się, że mogą się już nigdy więcej w takim gronie nie spotkać. Każdo z nich miało własne życie, rodziny lub partnerów. Mieszkali nawet w innych krajach, co było niemałą przeszkodą. Ale nic nie mogli na to poradzić. Ich życia ułożyły się tak, a nie inaczej i mogli jedynie mieć nadzieje, że w przyszłości się jeszcze spotkają. Nie obiecywali sobie tego, bo jak już wiedzieli z własnego doświadczenia, nie zawsze udaje się dotrzymywać obietnic, jak to było, kiedy Emilia wyjeżdżała na stałe z Polski.
   Emilia została jeszcze kilka dni u Joanny i jej rodziny. Chciała wykorzystać ostatnie dni wakacji, bo wiedziała, że następnym razem odwiedzi ich bardzo możliwe, że dopiero za rok. W dalszym ciągu chciała znaleźć w Nowym Jorku pracę i wynająć mieszkanie, chociaż jej rodzice byli temu przeciwni.
   Kiedy wróciła do Stanów Zjednoczonych, czuła się jak nowo narodzona. Uznała, że bardzo dobrze jest czasami spotkać się ze starym znajomymi i po prostu spędzić z nimi czas.
   - Cześć- przywitała się Emilia, wchodząc do salonu, gdzie siedziała Sara z Kamilem, co trochę zdziwiło kobietę, ponieważ jej ojca prawie nigdy nie było.
   - Cześć, Emily- powiedzieli równocześnie.
   - Jak minął lot?- spytała Sara.
   -Dobrze- wzruszyła ramionami, siadając na kanapie obok matki.- Nie pracujesz?- spytała ojca.
   - Nie. Dzisiaj zrobiłem sobie wolne.
   - Nowość- bąknęła bardziej do siebie samej.
   - Dzwonił niedawno tutaj ten pracownik Kamila…- Sara się zamyśliła.- Ten, który był tu kiedyś u nas… Danny, tak?- Emilia przytaknęła. Już bała się, co od niej chciał. - Prosił cię do telefonu, ale że cię nie było, poprosiłam, żeby wpadł do nas dzisiaj.
   Emilia zrobiła okrągłe oczy.
   - Tutaj?
   -Tak. A czy to jakiś problem dla ciebie?- Sara podniosła jedną brew do góry.
   - Tak w sumie to nie, jeśli coś ode mnie chce- podrapała się po głowie.
   Nie zapomniała jednak o jego ostatnim wybryku i nie chciała mu tak łatwo wybaczyć. Nie widzieli się od spotkania w firmie Kamila, kiedy to miała zawieść mu tatą teczkę. I pomimo, że przeprosił, aż zbierało ją na wymioty, jak pomyślała, że te jego wybryk był jakimś głupim zakładem pijanych ludzi. To było po prostu chore.
   - Przyjdzie już niebawem. Powiedziałam mu, kiedy lądujesz- Sara upiła łyk kawy z filiżanki.
   - Dobra- wzruszyła ramionami. Z jednej strony nie chciała się z nim widzieć, a z drugiej ciekawiło ją, co może od niej chcieć.- Pójdę się rozpakować- odwróciła się na pięcie i zniknęła na schodach.

   Danny zjawił się godzinę później. Zaparkował przed willą i kiedy Emilia zobaczyła mężczyznę, wysiadającego z samochodu, zeszła na parter. Oparła się o balustradę schodów i czekała. Drzwi otworzyła ich gosposia i zaprosiła Danny’ego do środka.
   - Witaj, Emily- przywitał się.
   - Cześć.
   Chciał ją pocałować w policzek, ale szybko mu to uniemożliwiła.
   - Dalej jesteś zła?
   - A dziwisz mi się?
   - Przeprosiłem- zauważył.
   - Jedno przepraszam nic nie znaczy.
   - Dla mnie znaczy.
   - Danny! Ty ciągle przepraszasz! Może lepiej zastanów się zanim coś zrobisz, to nie będziesz musiał przepraszać.
   - Miałem się zastanowić?- podniósł jedną brew do góry. Mówił bardzo spokojnie.- Emily, ja byłem zalany w dwie dupy.
   - I musiałeś się uczepić mnie?
   Westchnął poirytowany.
   - Jesteś bardzo…- zastanowił się.- Trudną kobietą.
   - Trudną?- powtórzyła, zakładając ręce na piersiach.- Jestem trudna? Więc najlepiej by było, gdyby od razu ci wybaczyła?
   - Dokładnie.
   - Mogę wybaczyć raz, ale ile można? Przestawiłeś mój samochód, wybaczyłam ci to, a równie dobrze mogłabym zadzwonić na policję! Jak ty w ogóle zdobyłeś wtedy kluczyki?!
   - Akurat to nie było trudne- mrugnął do niej okiem.
   - Czy ty zdajesz sobie sprawę, że to jest karalne?
   - Emily…- przewrócił oczami- Będziesz to wywlekać? Przecież to było dawno…
   - Masz rację, dawno, ale takich spraw się nie zapomina.
   - Musimy się kłócić?
   - Nie będziemy się kłócić, kiedy przestaniesz się tak zachowywać i dawać preteksty do kłótni.
   - Przeprosiłem. Co jeszcze mogę zrobić, żebyś mi wybaczyła. Teraz jestem trzeźwy. O!- wpadł na pomysł.- Może wybaczysz mi, kiedy coś ci powiem. Mam dla ciebie propozycje. Wiem, że szukasz pracy...
   - Skąd wiesz?- spytała podejrzliwie, trochę niegrzecznie mu przerywając.
   - Twój tata coś mi kiedyś powiedział- wzruszył ramionami.
   Emilia skinęła głową, dając mu znak, że zrozumiała i aby kontynuował. Była ciekawa, co takiego wymyślił. Domyśliła się, że właśnie w tej sprawie ją odwiedził.
   - Mam dla ciebie prace- powiedział.- To znaczy nie ja, ale mogę ci ją załatwić- uśmiechnął się triumfalnie
   - Możesz załatwić dla mnie prace?- chciała się upewnić. Przytaknął.
   - Skończyłaś studiować muzykę, więc uznałem, że jak najbardziej się nadajesz.
   - Mówisz mi to ot tak z dobroci serca czy coś chcesz w zamian?- była bardzo podejrzliwa. Po Danny'm Holland'zie można było się wszystkiego spodziewać.
   - Nic za to nie chcę- wzruszył ramionami. Emilia zaczęła się zastanawiać czy mówi serio, czy nie.- No może tylko twoje wybaczenie- mrugnął okiem.- Jest to posada nauczycielki śpiewu w jednej z niewielkich szkół muzycznych w Nowym Jorku. Nie jest to na długi okres czasu. Najdłużej na jakieś dwa miesiące. Na zastępstwo.
   Emilia chwilę się zamyśliła. Nie spodziewała się takiej wiadomości od Danny'ego. Dopiero miała się zabrać za szukanie pracy, a tu ona sama do niej przyszła. Było to jej na rękę, jednak miała lekkie obawy co do intencji mężczyzny.
   -Danny, powiedz od razu, czego chcesz?- postanowiła grać w otwarte karty.- Nie wierzę, że chcesz załatwić mi pracę dla wybaczenia.
   Popatrzył na nią jak na idiotkę.
   - A czy ja muszę coś chcieć w zamian?
   - A nie chcesz?- podniosła jedną brew do góry.
   - Nie- odpowiedział jakby to była najoczywistrza rzecz na świecie.- Tylko twoje wybaczenie.
   - Mówisz mi o tej pracy ot tak?- nie mogła uwierzyć.
  - Dokładnie tak, Emily. Chcę pokazać, że się staram i cie przeprosić po prostu. Kolejny raz. Poza tym dzięki mnie tej pracy nie dostaniesz. Sama musisz pójść tam i porozmawiać z odpowiednimi osobami.
   - Dobra.. - podrapała sie po karku.- Dzięki, że mi powiedziałeś- uśmiechnęła się blado.
   - Polecam sie na przyszłość- uśmiechnął się.- Daj mi znać, czy dostałaś tą robotę czy nie- puścił jej oczko.
   - Spoko- bąknęła.
   - Będę wracał już do pracy- zerknął w stronę drzwi.
   - Odprowadzę cię- ruszyli w stronę holu. Kiedy Danny otwierał frontowe drzwi, w ostatniej chwili się odwrócił.
   - Wyślę ci sms`em adres tej szkoły i nazwisko tego całego dyrektora- kąciki jego ust powędrowały do góry.
   - Dobrze. Jeszcze raz dziękuję- szczerze sie w duchu ucieszyła, że sama nie musiała szukać pracy. Zostało jej tylko pójść w odpowiednie miejsce i porozmawiać z odpowiednim człowiekiem. Bała sie jedynie, że ją stamtąd pogonią, ponieważ nie ukończyła pedagogiki, a jedynie muzykę.
   Po tym jak zamknęła po swoim gościu drzwi, poszła do swojego pokoju i napisała do Lucie wiadomość, w której dała znać, że niedługo pójdzie na rozmowę o pracę. Przyjaciółka pożyczyła jej szczerze szczęścia.
   Emilia położyła sie na swoim łóżku i  zaczęła zastanawiać się nad swoim życiem. Miała wszystko, o czym nie jedna osoba marzyła, ale nie czuła się szczęśliwa. Wiedziała, że czegoś jej brakuje. Co z tego, że jej rodzice byli bardzo bogaci, skoro ona chciała sama na siebie zarabiać? Chciała zobaczyć jak to jest utrzymywać sama siebie. Chciała chociaż raz w życiu zrobić coś jak normalny i przeciętny człowiek. Nigdy wcześniej nie było jej to dane, jedynie kiedy mieszkała przez rok w Polsce. W Nowym Jorku przed swoim wyjazdem chodziła do szkoły, ale miała indywidualne lekcje. Nie miała znajomych, normalnych przerw, nigdy nie odpisywała lekcji od nikogo, nie uczyła sie ściągać, nie miała swojej młodzieńczej, klasowej miłości, nie popadała w konflikty z rówieśnikami, nie chodziła na żadne imprezy szkolne... Wszystko to ją ominęło. Dopiero po swoim powrocie z Polski poszła normalnie do szkoły, miała znajomych. Wtedy poznała życie szkolne w Nowym Jorku. Zmieniło się jeszcze to, że nie chodziła juz do polskiej szkoły, jak to było wcześniej. Swoją naukę polską zakończyła,  wracając z ojczystego kraju na stałe. Czasami żałowała, że nie ukończyła tej szkoły, ale wtedy była tak szczęśliwa, że pójdzie do szkoły muzycznej, że nawet o tym nie myślała.

***

   Kilka dni później Emilia siedziała w swoim samochodzie, który kierowała pod adres podany przez Danny'ego. Od samego rana targały nią przeróżne emocje: stres, strach, ale też podekscytowanie. Pojazd zatrzymała na jednym z parkingów. Zgasiła silnik, odpięła pasy bezpieczeństwa i otwierając drzwi, sięgnęła po swoją dość dużych rozmiarów torebkę. Zasunęła samochód, używając do tego pilota i wyprostowała na sobie swoją pastelową, rozkloszowaną spódniczkę przed kolano. Westchnęła i ruszyła w stronę budynku. Nad wejściem widniał napis: "Szkoła muzyczna Pierwszego Stopnia nr. 2 w Nowym Jorku". Emilia popchnęła drzwi i znalazła się na głównym korytarzu.

   Podłoga wyłożona była szaro-czarnymi płytkami, a na ścianach widniała kremowa farba. Na jednej z nich wisiała dość dużych rozmiarów gazetka, a na niej różne aktualności. Podeszła do niej i zaczęła studiować poszczególne informacje, szukając tej, która ją interesowała. Po jakimś czasie doczytała, że gabinet dyrektora, do którego miała sie skierować, znajdował się na drugim piętrze. Danny dzwonił wcześniej i załatwił Emilii tą rozmowę. Znał sie z tym facetem. Spojrzała na zegarek. Zostało jeszcze trochę czasu do dzwonka, kiedy to wszyscy uczniowie opuszczą sale. Rok szkolny niedawno się zaczął. Dzieci wyglądały tak bardzo świeżo, wracając do szkolnych murów. Emilia nie mogła uwierzyć, że jeszcze zaledwie rok temu sama szła ostatni rok do szkoły.

   Kobieta skierowała się w stronę szerokich schodów. Zaczęła stawiać stopy na kolejnych schodkach, aż znalazła się na pierwszym piętrze. Kiedy już miała zacząć wchodzić na kolejne, usłyszała zza jednych z

drzwi najpierw fortepian, a później dziewczęcy głos. Brzmiał jak głos anioła. Był delikatny, można by było powiedzieć, że słodziutki. Jego właścicielka doskonale trafiała w dźwięki. Emilia szczerze się

zaciekawiła i podeszła do drzwi, zza których słychać było fortepian i głos. Lekko uchyliła drewnianą powłokę i wystawiła zza niej głowę. Rozejrzała się. Samo pomieszczenie nie było zbyt duże, jednak na tyle

duże, żeby na samym środku zmieścił się czarny instrument. Dziewczyna, na nim grająca, odwrócona była do drzwi tyłem. Miała krótkie, kasztanowe włosy, a sama jej sylwetka, która ukryta była za jeansami i granatową bluzką, wskazywała na to, że dziewczyna mogła mieć jakieś dwanaście może trzynaście lat. Mimo tego niewątpliwe było, że posiadała bardzo piękną barwę głosu. Emilia nie mogła się nasłuchać. Nawet nie zorientowała się, kiedy dziewczyna przestała grać i śpiewać. Zauważyła to dopiero wtedy, gdy szatynka odwróciła się i zamarła na widok Emilii, stojącej w drzwiach.

   -Em, cześć- powiedziała zmieszana Zielonka. Głupio się poczuła, że ją tak podsłuchiwała.- Przepraszam, ale usłyszałam jak śpiewasz i nie mogłam się powstrzymać- zaczęła tłumaczyć.

   - C...czy ty jesteś Emily Zielonka?- dziewczyna nawet mówiąc miała śliczny głos.

   - Tak, to ja- uśmiechnęła się lekko.

   - O, Boże! Naprawdę?- nie czekała na odpowiedź.- Zawsze chciałam cię poznać, spytać o kilka spraw..- była bardzo podekscytowana.

   - Naprawdę?- Emilia szczerze się ucieszyła.

   - Oczywiście. To dzięki tobie postanowiłam spróbować swoich sił w szkole muzycznej- Emilia poczuła wielką dumę.

   - Bardzo się cieszę. Jak masz na imię?

   - Jenifer.

   - Bardzo mi miło- weszła w gląb pomieszczenia.- Wiesz.. z chęcią bym z tobą porozmawiała, ale idę na rozmowę o pracę..

   - Będziesz tu pracowała?- jej oczy powiększyły swoje rozmiary.

   - Mam nadzieję, że tak- jej uśmiech stał się szerszy.

   - Nie mogę uwierzyć... Ja... ja byłam na twoich występach i w ogóle. Jesteś moim wzorem.

   - Naprawdę mi miło- Emilia poczuła w sercu takie dziwne ciepło. Była najnormalniej w świecie dumna, że jest dla kogoś wzorem. Nie spodziewała sie tego. Wiedziała, że ma kilku fanów, ale to nie to samo co poznać kogoś takiego osobiście.

   - Naprawdę z wielką chęcią bym z tobą porozmawiała, ale nie mogę się spóźnić- uśmiechnęła się przepraszająco.

   - Rozumiem- dziewczyna posmutniała.- A...- zawahała się.- Mogłabym cię przytulić?- lekko sie zaczerwieniła.

   Emilia szeroko się uśmiechnęła.

   - Jasne- rozłożyła ręce, a dziewczyna dość szybko znalazła się między nimi.

  Kiedy się od siebie oderwały, Emilia wprost nie mogła znieść widoku Jenifer.

   - Nie smuć się tak- poklepała ją lekko po ramieniu.- Może kiedy skończę tą całą rozmowę, mogłabym z tobą zamienić kilka zdań?

   Dziewczyna w jednej sekundzie uśmiechnęła się na całą szerokość.

   - Mogłabyś?- spytała z niedowierzeniem.

   - Oczywiście- widziała jak zależało dziewczynie.

   - Więc będę tutaj czekała- Jenifer usiadła przy fortepianie, zakładając nogę na nogę.

  - To może trochę potrwać, więc może lepiej by było gdybyś po prostu tu przyszła o jakiejś umówionej godzinie...

   - Nie. Ja tu zostanę- powiedziała tonem nieznoszącym sprzeciwu.

   - Naprawdę?- Emilia była niemało zaskoczona. Nie spodziewała się, że ktoś będzie tak bardzo chciał z nią rozmawiać. Bo w końcu kim ona była? Córką byłej modelki i bizmesmena, która nic nie wniosła do show

biznesu. Jedynie skończyła szkołę muzyczną, a media i tak się nią interesowali. Mięli ją na oku, bo doskonale wiedzieli, że Kamil chce oddać jej swoje firmy.

   - Jasne, że tak- uśmiechnęła się jeszcze szerzej.- Nie pozwolę, żeby taka okazja przeszła mi koło nosa.

   - A twoi rodzice nie będą się martwili, że cię nie ma?

   - Mogę wracać, kiedy chcę- wzruszyła ramionami.

   - Zgoda. W takim razie do zobaczenia- Emilia odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę drzwi.

   - Ale przyjdziesz, prawda?- usłyszała za plecami, gdy już miała wychodzić.

   Odwróciła się przodem do Jenifer, która w dalszym ciągu siedziała na swoim miejscu.

   - Przyjdę- zapewniła. Nie mogłaby postąpić inaczej.

   Jenifer skinęła głową. Emilia uznała ten moment za odpowiedni na wyjście. Kiedy wchodziła po schodach na drugie piętro, myślała o ślicznej brunetce z twarzą anioła. Emilia odnalazła drzwi, na których wisiała tabliczka z imieniem i nazwiskiem dyrektora i zapukała.

   Usłyszała donośne "Wejść!", więc nacisnęła klamkę i wślizgnęła się do środka.

   Pomieszczenie było urządzone w kolorach brązu i kremu. Z prawej strony rozciągały się półki z książkami, a z lewej stała kanapa i stolik. Naprzeciwko drzwi umieszczone zostało biurko, za którym urzędował starszy mężczyzna z łysiną, a za nim rozciągało się okno. Dyrektor miał na sobie czarny garnitur, białą koszulę i krawat. Kiedy Emilia pojawiła się w drzwiach, podniósł wzrok znad papierów, którymi właśnie się zajmował.

   - Dzień dobry- przywitała się Emilia.- Jestem Emily Zielonka i byłam...

   - Tak, wiem- przerwał jej, podnosząc rękę.- Proszę usiąść, panno Zielonka- wskazał krzesło po drugiej stronie biurka. Emilia usiadła, zakładając nogę na nogę.

   - Chce pani uczyć w naszej szkole w zastępstwie?- przytaknęła.- Ma pani kwalifikacje, jakieś doświadczenia?

   - Skończyłam studia muzyczne, potrafię grać na gitarze, fortepianie lub pianinie, więc myślę, że bym się nadawała- wyciągnęła z torby swój dyplom ukończenia studiów.

   - Rozumiem. Pracowała już pani?

   - Nie- pokręciła przecząco głową.- Skończyłam szkołę w tym roku.

  - Więc nie pracowała pni z dziećmi ani nastolatkami?- podniósł jedną brew do góry.

   - Nie- powtórzyła. Poczuła, że właśnie traci tą posadę, kiedy dyrektor tak dziwnie się na nią popatrzył.- Ale bardzo dobrze dogaduje się z dziećmi. Tymi starszymi też- dodała. Pomyślała, że nie ma nic

do stracenia.

   - Co ma pani na myśli?- oparł się na łokciu.

   - Mam siostrzeńców, z którymi mam świetne kontakty, z tymi starszymi dziećmi też się dogaduję.

   - Dobrze...- zaczął z każdej strony oglądać dyplom.- Z wyróżnieniem-  mruknął sam do siebie. Emilia uśmiechnęła się pod nosem.- Dlaczego chciałaby pani u nas pracować?

   Emilia chwilę się zastanowiła. Przecież nie mogła powiedzieć, że szuka byle jakiej pracy, żeby tylko zarabiać własne pieniądze. Musiała zdobyć tą posadę.

   - Od zawsze kochałam muzykę- odpowiedziała wreszcie.- Kiedy poszłam do szkoły muzycznej, byłam wniebowzięta. Ukończyłam ją z wyróżnieniem. Chciałabym podzielić się swoją pasją i nauczyć coś

innych. Każdemu się wydaje, że muzyka jest prosta, bo co to śpiewanie... Ale to się tylko tak wydaje. Muzyki też trzeba się uczyć. Umieć trafiać w dźwięki, grać coraz lepiej na instrumentach. Udoskonalać... tak naprawdę wszystko. A to nie zawsze jest łatwe- rozgadała się. Dyrektor słuchał ją uważnie.- Muzyka to także teoria, która pomaga to wszystko zrozumieć. Ale nie można jej wykuć na pamięć. Trzeba ją także zrozumieć i myślę, że ja potrafię to wszystko przekazać młodemu pokoleniu. W końcu jeszcze nie tak dawno sama się tego uczyłam- zamilkła. Nie wiedziała, co jeszcze może dodać.

   Dyrektor patrzył na nią jeszcze przez chwilę, nie zmieniając swojej pozycji. Emilia zaczęła się zastanawiać, czy może nie jest brudna, czy coś...

   -Interesujące- mruknął.- Rozumiem, że pedagogiki pani nie skończyła?- oddał jej dyplom, który włożyła do swojej torebki.

   - Nie- pokręciła przecząco głową.

   - A to szkoda... Skontaktujemy się z panią- wstał.  Emilia popatrzyła na niego zdziwiona. "To już koniec?"

pomyślała. Także się podniosła i zawiesiła torebkę na ramieniu.

   -Dobrze. Proszę o telefon- podała swoją wizytówkę.

   -Zatelefonujemy do pani- zapewnił.

   -Dziękuję. Do widzenia- odwróciła się i wyszła.

   Nie wiedziała, co ma myśleć. Mieli do niej zadzwonić... Ale miała chociaż szansę na tą pracę, czy powiedzieli tak, żeby być mili? Tego nie wiedziała.  Ale postanowiła być dobrej myśli. Schodząc po schodach, prawie zapomniała, że miała spotkać się z Jenifer. Kiedy weszła do odpowiedniego pomieszczenia, dziewczyna siedziała w tym samym miejscu, gdzie była wcześniej i czytała jakąś książkę.

   - Ciekawe?- spytała Emilia, zwracając tym samym na siebie uwagę.

   Jenifer podniosła na nią wzrok i uśmiechnęła się szeroko, zamykając książkę.

   - Jest fajna, ale bardziej chcę porozmawiać z tobą- włożyła książkę do swojej torby.- Przyszłaś.

   - Przyszłam-  potwierdziła.- Przecież mówiłam, że to zrobię. Myślałaś, że cię wystawię?- usiadła obok brunetki, kładąc swoją torebkę przy fortepianie.

   - Szczerze, to nie sądziłam, że dotrzymasz obietnicy- przyznała.- Byłam niemal pewna, że zapomnisz albo specjalnie nie przyjdziesz...

   - Nie jestem taka- zapewniła Emilia.

   - Wiem, ale jednak miałam pewne wątpliwości.

   - W takim razie więcej ich nie miej.

   - Dobrze.

   Chwilę milczały. Ale nie była to krępująca cisza.

   - Ile masz lat?- zaciekawiła się Emilia.

   - W tym roku trzynaście.

   Emilia skinęła, dając znak, że zrozumiała.

   - O co chciałaś mnie spytać? Nie musisz się mnie wstydzić- właśnie takie miała wrażenie.

   - Nie wstydzę się. Po prostu teraz sama nie wiem, o co mam pytać... Chciałabym wiedzieć wszystko.

   - Na przykład?

   - Jak sobie radziłaś kiedy nie mogłaś spełniać marzenia, jakim była muzyka?

   Emilia popatrzyła na nią zdziwiona.

   - Wiem, że twoja mama nie chciała, żebyś chodziła do szkoły muzycznej.

   -Skąd?

   Tego Emilia się nie spodziewała. Przecież nikt prócz rodziny o tym nie wiedział. Ale jednak ktoś jeszcze i możliwe że nie była ona jedyną osobą.

   - Czytałam- Jenifer odpowiedziała na pytanie.

   Emilia nawet nie chciała pytać, gdzie. Często miała dość tego, że wszyscy o niej wszystko wiedzieli.

   - Pamiętaj- zaczęła, patrząc na dziewczynkę.- Zawsze dąż do wyznaczonego sobie celu, spełniaj marzenia, bo są one po to, żeby je spełniać. Możesz w życiu napotkać wiele przeszkód, ale musisz być silna i pokazać wszystkim, że stać cię na wszystko.

   - Mądre słowa- brunetka uśmiechnęła się leciutko.- Powinnam je sobie nagrać- zaśmiała się.
   - Wystarczy, że je zapamiętasz- Emilia odwzajemniła jej uśmiech.
   - Wiesz… Bardzo duo dla mnie znaczy, że ze mną rozmawiasz… Pewnie jesteś zapracowana i w ogóle, a ja ci zabieram czas- zaczęła nerwowo bawić się palcami.
   - Nie- Emilia szybko zaprzeczyła.- Mam dużo wolnego czasu, a rozmowa z tobą to czysta przyjemność.
   - Cieszę się, że bardzo możliwe, będziesz tu pracowała.
   - Też się cieszę i mam szczerą nadzieję, że będę cię uczyła. Zobaczę wtedy jak sobie radzisz..
   - A… Zagrałabyś coś ze mną- zerknęła na fortepian.
   - Oczywiście, że tak- obie poprawiły swoje pozycje.- Na cztery dłonie?

   - Tak… Jeśli chcesz- dopowiedziała szybko.
   - Chcę. Masz coś?- spojrzała na nuty.
   - Może to?- podała kilka kartek.
   Emilia zaczęła je przeglądać.
   - Dolly Suite- mruknęła.- Może być- położyła kartki tak, aby obie je widziały.- Gotowa?- dziewczyna skinęła głową.
   Obie wyprostowały plecy, jak przystało na pianistki i zaczęły grać. Wychodziło im dość dobrze jak na pierwszy raz. Ale nie była to taka sztywna gra. Bawiły się przy tym świetnie. Jenifer okazała się być bardzo dobrą pianistką. Gołym okiem widać było, że miała niewątpliwy talent.
   - Od kiedy grasz?- spytała Emilia, kiedy przestały grać.
   - Od czterech lat- wzruszyła ramionami.
   - Niemożliwe- Emilia była pod wrażeniem.- Dziewczyno, ty masz wielki talent! Cztery lata… to… to teoretycznie mało.
   - Dziękuję. Ty grasz wyśmienicie- dziewczyna lekko się zarumieniła.
   - Ja gram od wielu lat, a ty od czterech. Nie porównuj mnie. Jejku, Jenifer, musisz się rozwijać!
   - Dopóki mogę, będę to robiła- uśmiechnęła się słabo.
   Emilia zesztywniała. Nie wiedziała, czy dobrze zinterpretowała słowa dziewczyny, czy może coś jej się wydawało…
   - Dlaczego, dopóki możesz? Zawsze będziesz mogła.
   -Nie ważne- machnęła ręką. Tak tylko powiedziałam- uśmiechnęła się.
   Emilia udała, że jej uwierzyła, ale nie dawało jej to dość długo spokoju. Zastanawiała się nad tym coraz głębiej, ale nic nie mogło jej wpaść do głowy. Zastanawiało ją, o co chodziło Jenifer… Albo może powiedziała to ot tak? Ale to było niemożliwe. Nie mówi się ot tak takich rzeczy. Na myśl Emilii po pewnym czasie wpadło, że pochodziła z ubogiej rodziny, których nie było stać na jej naukę, ale w takim razie nie chodziłaby do szkoły muzycznej. W grę wchodziło jeszcze stypendium… Emilia postanowiła to przy najbliższej okazji sprawdzić.

-----------------------------------------------------
Tak malutko tego ich spotkania po latach, ale uznałam, że nie będę się w tej kwestii za bardzo rozpisywała, bo to spotkanie nie będzie nic wnosiło do całej historii. Po prostu gdzieś tam w pierwszych rozdziałach wspomniałam coś o tym, więc musiałam gdzieś wsadzić xD Tyle. Bo już nie chciałam robić tak, że planowali, planowali i w ogóle, a tu nic z tego. A więc nici z wątku Dawida i Emilii XD
Do następnego :*